ви́це-коро́ль ві́цэ-каро́ль, -раля́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мана́рх, -а, мн. -і, -аў, м.

Асоба, якая ўзначальвае манархію (цар, кароль, імператар і інш.).

|| прым. мана́ршы, -ая, -ае.

Манаршая ўлада.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

трэ́фы, -аў, адз. трэ́фа, -ы, ж.

Картачная масць з малюнкам чорнага крыжыка ў выглядзе трылісніку.

|| прым. трэфо́вы, -ая, -ае.

Т. кароль.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

некороно́ванный некаранава́ны;

некороно́ванный коро́ль ирон. некаранава́ны каро́ль.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

коро́ль в разн. знач. каро́ль, -раля́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пры́куп, -у, м.

У некаторых картачных гульнях: карты, якія атрымліваюць у дадатак да здадзеных.

Казырны кароль у прыкупе.

|| прым. прыкупны́, -а́я, -о́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

остго́ты, ‑аў.

Усходняя частка германскага племені готаў. Кароль остготаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мар’я́жны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да мар’яжа. Мар’яжны кароль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Рыга ’князь, ’начальнік’, ’ваявода’ (Гарб.), ст.-руск. рига ’кароль’. З грэч. ῥήγας ’кароль’ ад лац. rex, regis ’тс’ (Фасмер, 3, 481).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

мана́рх, ‑а, м.

Асоба, якая ўзначальвае манархію (цар, кароль, імператар, шах, султан і інш.).

[Грэч. monarchos.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)