калесава́ць, калясу́ю, калясу́еш, калясу́е; калясу́й; калесава́ны; зак. і незак., каго (гіст.).

Пакараць (караць) смерцю на спецыяльным коле.

|| наз. калесава́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кара́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. караць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чвартава́ць, -ту́ю, -ту́еш, -ту́е; -ту́й; -тава́ны; зак. і незак., каго.

У старажытнасці: пакараць (караць) смерцю адсячэннем рук, ног і галавы.

|| наз. чвартава́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гільяцінава́ць, ‑ную, ‑нуеш, ‑нуе; зак. і незак., каго.

Пакараць (караць) на гільяціне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

казни́ть

1. сов. (смертной казнью) пакара́ць сме́рцю;

2. несов. (смертной казнью) кара́ць сме́рцю;

3. перен. кара́ць; (мучить) му́чыць; (бичевать) бічава́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

калесава́ць, калясую, калясуеш, калясуе; зак. і незак., каго.

Гіст. Пакараць (караць) смерцю на спецыяльным коле.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кара́цца, ‑аецца; незак.

1. Падвяргацца пакаранню, кары. Усякае злачынства караецца па закону.

2. Зал. да караць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ка́рны, ‑ая, ‑ае.

Які мае сваёй мэтай караць каго‑н., прызначаны для пакарання. Карныя меры. Карныя органы. Карны атрад.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

патрэ́бна, безас. у знач. вык.

Неабходна, трэба. — Каб толькі так [надвор’е] пастаяла які тыдзень — то ўжо і касіць патрэбна. Гартны. Патрэбна дараваць Таму, хто памыліўся, А ворага — бязлітасна караць. Корбан.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ве́шаць, -аю, -аеш, -ае; незак.

1. што. Надаваць чаму-н. вісячае становішча.

В. аброць на крук.

2. каго. Караць смерцю праз павешанне.

|| зак. паве́сіць, -ве́шу, -ве́сіш, -ве́сіць; -ве́шаны і паве́шаць, -аю, -аеш, -ае; -аны.

|| наз. ве́шанне, -я, н. (да 1 знач.) і паве́шанне, -я, н. (да 2 знач.).

Смерць праз павешанне.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)