копа́ обл.
1. (шестьдесят штук) капа́, -пы́ ж.;
2. (копна) капа́, -пы́ ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
копна́
1. капа́, -пы́ ж.;
2. перен. капа́, -пы́ ж.; гара́, -ры́ ж.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
стог, -а, мн. стагі́, стаго́ў, м.
Вялікая капа сена, саломы, высокая і акруглая.
|| памянш. стажо́к, -жка́, мн. -жкі́, -жко́ў, м.
|| прым. стагавы́, -а́я, -о́е.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
рассу́нуцца, 1 і 2 ас. не ўжыв., -нецца; зак.
1. Рухаючыся, сунучыся ў бакі, аддаліцца, раз’яднацца, расступіцца.
Шторы рассунуліся.
Кусты рассунуліся.
2. Разбурыцца, разваліцца (разм.).
Капа рассунулася.
|| незак. рассо́ўвацца, -аецца.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
капі́ца, ‑ы, ж.
Невялікая капа сена, саломы. [Васіль] падкінуў пару капіц сена з дальняга ўрочышча. Даніленка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ко́пка 1, ‑і, ДМ ‑пцы, ж.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. капаць. Копка бульбы. Копка буракоў.
ко́пка 2, ‑і, ДМ ‑пцы; Р мн. ‑пак; ж.
Памянш. да капа; невялікая капа. На полі ветла, самавіта У рад стаялі копкі жыта, Так аздабляючы загоны. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ко́пка I ж. (действие) ко́пка
ко́пка II ж., уменьш. копёнка; см. капа́ I
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Ако́пак ’месца, дзе стаяла капа сена’ (КЭС, лаг.) да капа (гл.). Параўн. словаўтварэнне з абабак.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
капе́шка, ‑і, ДМ ‑шцы; Р мн. ‑шак; ж.
Абл. Капа 1. Каля ног дзяўчынкі паднялася мяккая капешка, на якую так захацелася сесці з падскокам. Гарбук.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Падка́пак ’клабук’ (Нас., Гарэц., Др.-Падб.). Укр. підкапок ’клабук, чапец’, рус. зах. капа, κάηκα, капочка ’шапка, фуражка’. Ст.-рус. *капа, накапка ’жаночае пакрывала на галаву ў выглядзе вэлюма’ (канец XV ст.). Далей гл. капа.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)