коньки́ мн., спорт. канькі́, -ко́ў, ед. канёк, -нька́ м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

конёк

1. уменьш. ко́нік, -ка м.;

2. (для катания на льду) канёк, -нька́ м.;

3. (на крыше) вільча́к, -ка́ м.;

4. перен. канёк, -нька́ м.;

морско́й конёк зоол. марскі́ ко́нік;

конёк-горбуно́к канёк-гарбуно́к;

◊

сесть на своего́ конька́ се́сці на свайго́ канька́;

э́то его́ конёк гэ́та яго́ канёк.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

скакуно́к, -нка́ м., уменьш.-ласк. скакуно́к;

канёк-с. — конёк-скакуно́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ві́льчык, ‑а, м.

Верхні стык даху, страхі; канёк. Першая абора была ўжо пакрыта: вільчык прыкладзены кастрыцай, са страхі спушчана ўсё пазаддзе. Сабаленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Накане́чнікі ’дзве дошкі, якія прымацоўваюцца па краях страхі і сходзяцца ўверсе, утвараючы канёк’ (расон., Шатал.). Як відаць з тлумачэння, да канёк ’вільчык’, аднак фанетычная форма сведчыць аб магчымым збліжэнні з канец.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Канюкі́ ’канькі’ (пін., Нар. лекс.). Да канёк (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

канькі́, -о́ў, адз. канёк, -нька́, м.

1. Спартыўны інвентар, які складаецца са спецыялізаванага абутку і прымацаваных да яго рухомых ці нерухомых вузкіх сталёвых палазкоў; прызначаны для катання на лёдзе.

Фігурныя к.

2. Канькабежны спорт (разм.).

Мой любімы спорт — к.

|| прым. канько́вы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

*Канькі́, шчуч. ка́нькі ’канькі’ (З нар. сл.). Гл. канёк.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

канькі́, ‑оў; адз. канёк, ‑нька, м.

Вузкія сталёвым палазкі, якія прымацоўваюцца да абутку для катання на лёдзе. Катацца на каньках. Бегавыя канькі. □ Алесь бегаў на каньках значна лепш, чым на лыжах. Шыцік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ветраго́ны ’дзве дошкі, якія прымацоўваюцца да краёў страхі і сыходзяцца ўверсе, утвараючы канёк’ (бяроз., Шушк., усх.-палес., Нар. сл., в.-дзвін., Шатал.). Беларускае рэгіянальнае ўтварэнне, якое першапачаткова мела форму *ветраадгоны; параўн. ветраадбой ’тс’ (Нар. сл.), пазней прыстаўка другой часткі ад‑ выпала. Семантычна лексема ветраадгоны называла дзве дошкі, якія «адганяюць» вецер, г. зн. закрываюць шчыліну, утвораную паміж саломай страхі і кроквінай.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)