канёк² гл. канькі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

канёк

‘вузкі сталёвы палазок’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. канёк канькі́
Р. канька́ канько́ў
Д. каньку́ канька́м
В. канёк канькі́
Т. канько́м канька́мі
М. каньку́ канька́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

канёк

‘памянш. да конь’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. канёк канькі́
Р. канька́ канько́ў
Д. каньку́ канька́м
В. канька́ канько́ў
Т. канько́м канька́мі
М. каньку́ канька́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

канёк¹, канька́, мн. канькі́, канько́ў, м.

1. гл. конь.

2. Месца сыходжання нахіленых плоскасцей двухсхільнага даху, вільчык страхі.

3. Разное ўпрыгожанне ў выглядзе конскай галавы на канцы падоўжнага бруса, што ўтварае верхні край страхі.

Разны к. упрыгожвае дах.

4. перан. Любімая тэма размовы, любімы занятак каго-н.

Чытанне вершаў было яго каньком.

Акардэон — мой к.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

канёк I, -нька́ м., в разн. знач. конёк;

разны́ к. упрыго́жвае дах — резно́й конёк украша́ет кры́шу;

◊ се́сці на свайго́ канька́ — сесть на своего́ конька́;

гэ́та яго́ к. — э́то его́ конёк

канёк II, -нька́ м. (для катания по льду) конёк

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

канёк ​1, канька, м.

1. Памянш.-ласк. да конь (у 1 знач.).

2. Разное ўпрыгожанне страхі, пераважна ў выглядзе конскай галавы. «Канькі» — гэта разныя ўпрыгожанні верхняй часткі франтона [«шчыта»] пры двухскатным даху. «Беларусь».

3. Востры верхні край, грэбень страхі. Новы чырвоненькі пеўнік на каньку хаты вось-вось збіраўся кукарэкнуць на ўвесь голас. Краўчанка.

4. перан. Любімая тэма размовы, любімы занятак каго‑н. [Вярноў] горача расказваў Ніне пра новыя творы маладнякоўцаў. Літаратурнае жыццё было яго каньком. Лобан. — Скрыпка і флейта — от на чым я выязджаў. Гэта мой канёк. Чорны.

канёк ​2,

гл. канькі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

канёк м

1. памянш Pférdchen n -s, -;

кан-гарбуно́к фалькл das Záuberpferdchen;

2. (на даху) First m -(e)s, -e, Dáchgrat m -(e)s, -e;

3. (для катання на лёдзе) Schlítt¦schuh m -(e)s, -e (часцей ужываецца pl);

бегавы́я канькі́ Schnéll(lauf)schlitt¦schuhe pl;

фігу́рныя канькі́ Kúnstlaufschlitt¦schuhe pl;

ро́лікавыя канькі́ Róllschuhe pl;

бег на канька́х Éislauf f -(e)s;

ката́цца на канька́х Schlítt¦schuh láufen*;

надзе́ць канькі́ die Schlítt¦schuhe ánschnallen;

зняць канькі́ die Schlítt¦schuhe ábschnallen;

4. перан Stéckenpferd n -(e)s, -e, Hobby [´hɔbi] n -s, -s;

◊ се́сці на свайго́ канька́ sein Stéckenpferd réiten*; auf sein Líeblingsthema zu spréchen kómmen*

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Канёк, парны лік канькі́ ’прыстасаванне для язды па лёдзе’ (ТСБМ, Мат. Гом., Сл. паўн.-зах.), як і канёк ’вільчык’ (ТСБМ; лаг., бяроз. Шатал.), — дэмінутыўная форма ад конь (гл.). Названы паводле знешняга падабенства (Фасмер, 2, 316; Шанскі, 2 (К), 299; Слаўскі, 2, 446). Першая лексема запазычана з рус. мовы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ві́льчык, -а, мн. -і, -аў, м.

Верхні стык двух бакоў страхі; канёк.

|| прым. ві́льчыкавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

канькі́, -ко́ў (ед. канёк м.) коньки́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)