адурэ́ць, ‑эю, ‑эеш, ‑эе; зак.

Тое, што і здурнець.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падурне́ць, ‑ее; ‑еем, ‑ееце, ‑еюць; зак.

Разм. Здурнець — пра ўсіх, многіх.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

злуне́ць

‘здурнець’

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. злуне́ю злуне́ем
2-я ас. злуне́еш злуне́еце
3-я ас. злуне́е злуне́юць
Прошлы час
м. злуне́ў злуне́лі
ж. злуне́ла
н. злуне́ла
Загадны лад
2-я ас. злуне́й злуне́йце
Дзеепрыслоўе
прош. час злуне́ўшы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

аб’е́сціся, аб’емся, аб’ясіся, аб’есца; аб’ядзімся, аб’ясцеся, аб’ядуцца; заг. аб’ешся; зак.

З’есці лішняе, пераесці.

•••

Блёкату аб’есціся — здурнець.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

оглупе́ть сов., прост. адурне́ць, здурне́ць; з’е́хаць з глу́зду;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

рехну́ться сов., прост. здурне́ць, звар’яце́ць, крану́цца з ро́зуму, з’е́хаць з глу́зду.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Сшымане́ць ’здурнець, звар’яцець’ (Бяльк.). Няясна; корань слова нагадвае ўласнае імя Шыман, параўн. змікіціць ’сцяміць’ ад Мікіта.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

сдуре́ть сов., прост. здурне́ць;

сдуре́л ты, что ли? здурне́ў ты, ці што?

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Прылуне́ць ’здурнець’, прылуне́лы, прылуне́ўшы ’не зусім разумны; псіхічна хворы’ (валож., брасл., барыс., глыб., Сл. ПЗБ; ЛА, 3). Да лунь 3 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ашмурэ́ць ’ачумець, здурнець; рабіць недазволенае, дазваляць сабе ўчынкі дурнога’ (Гарэц., Бяльк., Юрч.). Да ачмурэць (гл.), фанетыка адлюстроўвае спарадычны пераход чм у шм, параўн. чмель//шмель, ці ўплыў аргат. шмурак ’дурак’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)