звучный гу́чны; (звонкий — ещё) зво́нкі.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

галасі́сты, -ая, -ае.

Які валодае моцным і гучным голасам.

Галасістыя хлопцы.

Г. баян (звонкі, гучны).

|| наз. галасі́стасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гаманлі́вы, -ая, -ае.

1. Які любіць пагаварыць; гаваркі.

Г. хлопец.

2. перан. Шумлівы, звонкі, з пералівамі.

Г. ручай.

|| наз. гаманлі́васць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

зво́нкий зво́нкі; (громкий — ещё) гу́чны;

зво́нкий согла́сный лингв. зво́нкі зы́чны;

зво́нкая моне́та зво́нкая мане́та;

зво́нкая фра́за зво́нкая фра́за;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бу́бны​I мн., карт. зво́нкі, ед. зво́нка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ляск, -у, м.

1. Кароткі, звонкі гук, які ўтвараецца ад удару металічнымі прадметамі аб метал або камень.

Л. ланцугоў.

2. Рэзкі, сухі гук пры лясканні чым-н.

Л. пугі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

званчэ́йшы, ‑ая, ‑ае.

Выш. ст. да прым. звонкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зво́нка I нареч. зво́нко; зву́чно

зво́нка II сущ., ж., карт., см. зво́нкі II

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зы́чны, -ая, -ае.

1. Звонкі, прарэзлівы.

З. голас.

2. Пра гукі мовы: які ўтвараецца пры праходжанні моцнага струменю паветра праз перашкоду ў якім-н. месцы моўнага апарату, а таксама пра літары, якія адлюстроўваюць такія гукі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

звеня́щий

1. прич. які́ (што) звіні́ць;

2. прил. звіня́чы; (звонкий) зво́нкі, звіню́чы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)