изнаси́ловать сов.

1. згва́лціць, згвалтава́ць;

2. (принудить) прыму́сіць, заста́віць сі́лай.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

заста́вить​II сов. (обязать) прыму́сіць, заста́віць;

заста́вить ждать себя́ прыму́сіць чака́ць сябе́.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

заста́віцца, ‑стаўлюся, ‑ставішся, ‑ставіцца; зак., чым.

Заставіць, загарадзіць сябе чым‑н. Алег пачаў хінуць Людмілу да сябе, але яна заставілася рукамі. Ермаловіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

здрыгану́ць, ‑ну, ‑неш, ‑не; ‑нём, ‑няце; зак., каго-што.

Заставіць здрыгануцца; скалануць. Прылажыўся дзед Талаш, і гулкі стрэл здрыгануў лясную глухмень. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

загрува́сціць, ‑вашчу, ‑васціш, ‑васціць; зак., што.

Заставіць, заваліць чым‑н. у беспарадку. Загрувасціць калідор мэбляй. // перан. Перапоўніць чым‑н. другарадным. Загрувасціць даклад цытатамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Падме́цца ’паабяцаць’ (ТСБМ, Янк. 3., Некр.) ’назвацца’ (калі падмеўся грыбам, то лезь у каробачку) (Янк. БП). Да мець (гл.). Адносна семантыкі параўн. чэш. příměti ’заставіць, прымусіць’, літ. im̃tis ’брацца, узяцца за што-н.; браць на сябе адказнасць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

уста́вить сов.

1. (кого, что) разг. уста́віць, мног. паўстаўля́ць; (расставить) расста́віць;

2. (кем, чем) заста́віць, мног. пазастаўля́ць, уста́віць, мног. паўстаўля́ць;

уста́вить по́лку кни́гами заста́віць (уста́віць) палі́цу кні́гамі;

3. (устремить) разг. утаро́піць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

заста́ўлены

1. заста́вленный; уста́вленный;

2. загоро́женный, заста́вленный;

3. поста́вленный;

4. загромождённый;

1-4 см. заста́віць I

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

застаўля́ць I несов.

1. (занимать чем-л. место) заставля́ть; уставля́ть;

2. загора́живать, заставля́ть;

3. (что-л. за что-л) ста́вить;

4. загроможда́ть;

1-4 см. заста́віць I

застаўля́ць II несов. (принуждать, обязывать) заставля́ть; см. заста́віць II

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

расшчапі́ць, -шчаплю́, -шчэ́піш, -шчэ́піць; -шчэ́плены; зак., што.

1. Раскалоць, раздзяліць на часткі.

Р. палена.

2. Разняць, раз’яднаць.

Р. пальцы.

3. Раздрабіць, заставіць распасціся на часткі (спец.).

Р. валокны.

4. Раскласці на часткі ў выніку хімічнай рэакцыі (спец.).

Р. эфір.

5. Прымусіць распасціся (атам; спец.).

Р. атам урану.

|| незак. расшчапля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е і расшчэ́пліваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. расшчапле́нне, -я, н. (да 3—5 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)