абало́ністы, ‑ая, ‑ае.
Які мае тоўстую абалону. Сасна — тая дрэнь, можна сказаць. Іншая, абалоністая, і дзесяць год не праліпіць. Ермаловіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
эрза́ц, ‑а, м.
Непаўнацэнны заменнік чаго‑н.; сурагат. [Грэчка:] — Цыгарэты ў іх [немцаў] хоць і пахучыя, скажу я вам, але дрэнь, эрзац. Няхай.
[Ням. Ersatz — замена.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Дрэ́нны ’дрэнны’. Гл. дрэнь.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Нашка́радзіць ’нашкодзіць, напаскудзіць’ (Яўс.). Ад шка́радзь ’дрэнь, брыда’ (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
мразь бран. дрэнь, род. дрэ́ні ж., брыда́, -ды́ ж., брыдо́та, -ты ж., по́скудзь, -дзі ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
сп’яна́, прысл.
Разм. Будучы п’яным, нецвярозым. Сп’яна ахрысцілі ку мы хлапчука Не бацькаўскім імем, а нейкім Панасам. Танк. [Алёша:] — Ты брат ёй [Любе], ці можа родзіч, Ці можа жаніх зусім. Што гэткую дрэнь гародзіш Сп’яна пра дзяўчат сваіх? Нядзведскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Нішкарэ́йда ’няўклюда’ (ваўк., Сл. ПЗБ). Да шнараць (шкарадзь) ’дрэнь, брыда’ з рэдкім суфіксам ‑эйда.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Ліхоцце ’ўвасабленне зла, ліха’ (Янк. 3.), ліхоццё ’дрэнь’, ’пагібель, прорва’ (Нас.). Да ліха, ліхата́ (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Нішкара́дзіна ’няўклюда’ (лід., Сл. ПЗБ). Відаць, да шкараць (< шкарадзь?), ’дрэнь, брыда’, шкаратны (< шкарадны) ’брыдкі, агідны’; ні (не?) мае ўзмацняльны характар.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)