друка́рскі, -ая, -ае.

Які служыць для друкавання, для друку¹.

Друкарская машына.

Д. цэх.

Д. знак.

|| наз. друка́рства, -а, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

друк I (род. дру́ку) м. печа́ть ж.; пре́сса ж.;

кні́га яшчэ́ ў дру́ку — кни́га ещё в печа́ти;

працаўнікі́ дру́ку — рабо́тники печа́ти;

дро́бны д. — ме́лкая печа́ть;

перыяды́чны д. — периоди́ческая печа́ть;

свабо́да дру́ку — свобо́да печа́ти;

○ памы́лка дру́ку — оши́бка печа́ти;

глыбо́кі д. — глубо́кая печа́ть;

пло́скі д. — пло́ская печа́ть

друк II (род. дру́ка) м., разг. дуби́на ж.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

печа́ть​II ж. (пресса, печатание, шрифт) друк, род. дру́ку м.;

День печа́ти Дзень дру́ку;

периоди́ческая печа́ть перыяды́чны друк;

появи́ться в печа́ти з’яві́цца ў дру́ку;

рабо́тники печа́ти рабо́тнікі дру́ку;

отда́ть кни́гу в печа́ть адда́ць кні́гу ў друк;

моногра́фия ещё в печа́ти манагра́фія яшчэ́ ў дру́ку;

ме́лкая печа́ть дро́бны друк;

свобо́да печа́ти свабо́да дру́ку.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прэ́са, ‑ы, ж.

Агульная назва перыядычнага друку. Савецкая прэса. Рэспубліканская прэса. Буржуазная прэса. // зб. Прадстаўнікі перыядычнага друку; журналісты.

[Фр. presse.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дыску́сія, -і, мн. -і, -сій, ж.

Спрэчкі, абмеркаванне якога-н. пытання на сходзе, у друку.

Навуковая д.

|| прым. дыскусі́йны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

распаўсю́джвальнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто займаецца распаўсюджваннем чаго-н.

Грамадскі р. друку.

|| ж. распаўсю́джвальніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дыфама́цыя, -і, ж.

Распаўсюджванне ў друку звестак (сапраўдных або ўяўных), якія ганьбяць, няславяць каго-н.

Справа аб дыфамацыі.

|| прым. дыфамацы́йны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

афіцыёзны, -ая, -ае (кніжн.).

Які фармальна не звязаны з урадам, але на справе праводзіць яго погляды.

А. орган друку.

|| наз. афіцыёзнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

цынкагра́фія, -і, ж.

1. Выраб фотамеханічным спосабам цынкавых клішэ для друку.

2. Прадпрыемства або цэх па вырабе такіх клішэ.

|| прым. цынкаграфі́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

друк ​1, ‑у, м.

1. Працэс вырабу друкаванай прадукцыі; друкаванне. Падрыхтаваць да друку рукапіс. Цэх каляровага друку. Кніга выйшла з друку. □ Міхась лічыцца сёння, на трэцяй змене, адказным за якасць друку. Брыль.

2. Друкаваныя літары, друкаваны тэкст; знешні выгляд, памер друкаванага тэксту. Уборысты друк. □ Адразу кідаецца ў вочы, што друк саматужны. Навуменка.

3. Галіна вытворчасці, якая вырабляе друкаваную прадукцыю; выдавецкая і друкарская справа. Работнікі друку. Органы друку.

4. Тое, што надрукавана, сукупнасць надрукаваных твораў. Перыядычны друк. Насценны друк. □ Пра Анатоля Аніхімоўскага яшчэ ніхто не пісаў, яго партрэта ніколі не было ў друку. Асіпенка. «А дні ідуць» — кніга, высока ацэненая друкам і па заслугах прынятая чытачом. Лужанін.

•••

Памылка друку гл. памылка.

[Ням. Druck.]

друк ​2, ‑а, м.

Разм. Сукаватая палка; тоўсты кій. Агародамі, нацянькі, беглі да нас, на расцяробы, мужчыны з друкамі. Сіняўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)