кол (род. кала́) м.
1. кол; (длинный — ещё) шест;
2. (для привязывания лодок, домашних животных) прико́л;
3. (школьное арго) кол, едини́ца ж.;
◊ пасадзі́ць на к. — посади́ть на́ кол;
у віру́ на калу́ — у чёрта на кули́чках;
стаць кало́м у го́рле — стать коло́м в го́рле;
хоць к. на галаве́ чашы́ — хоть кол на голове́ теши́;
забі́ць асі́навы к. — вбить оси́новый кол;
кало́м яму́ зямля́ — коло́м ему́ земля́;
як саро́ка на калу́ — как соро́ка на колу́;
ні кала́ ні двара́ — погов. ни кола́ ни двора́
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
язы́кI м.;
1. анат. язы́к, -ка́ м.;
2. (удлинённая, подвижная часть чего-л.) язы́к, -ка́ м.; (колокола — ещё) сэ́рца, -ца ср.;
языки́ пла́мени языкі́ по́лымя;
3. кул. язы́к, -ка́ м.;
◊
дли́нный язы́к язы́к з-за зубо́ў выбіва́ецца; язы́к да пят; рот наро́схрыст, язы́к на плячо́;
прикуси́ть язы́к зу́бы сцяць; гу́бы стулі́ць; язы́к зашы́ць;
язы́к хорошо́ подве́шен язы́к гла́дка хо́дзіць; гаво́рыць як ма́кам сы́пле;
язы́к пло́хо подве́шен языка́ няма́; язы́к без кле́ю ме́ле;
что у тре́звого на уме́, то у пья́ного на языке́ посл. галава́ не ве́дае, што язы́к апаве́дае; што цвяро́зы ду́мае, п’я́ны ска́жа; мало́е і п’яно́е пра́ўду ска́жуць;
язы́к без косте́й язы́к як калаўро́так; язы́к па-за вушшу́ хо́дзіць; пытлю́е як млын;
язы́к мой — враг мой посл. язы́к у ро́це, як чорт у бало́це; языку́ дай во́лю — завядзе́ ў няво́лю; свой язы́к го́ршы за ліхо́га суседа;
язы́к не лопа́тка, зна́ет, что сла́дко погов. язы́к не кало́дка, ве́дае, што сало́дка;
о́стрый на язы́к спры́тны на язы́к; язы́к як бры́тва;
типу́н тебе́ на язы́к ціпу́н (скулу́, стрык) табе́ на язы́к;
язы́к проглоти́л язы́к праглыну́ў, цяля́ты язы́к аджава́лі.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)