павуча́льны, -ая, -ае.
Які ўтрымлівае ў сабе што-н. карыснае, які служыць урокам, абагачае ведамі, вопытам.
П. ўрок гісторыі.
Павучальныя вынікі.
Павучальная гутарка.
|| наз. павуча́льнасць, -і, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
калёквіум, -а, мн. -ы, -аў, м.
1. Гутарка выкладчыка са студэнтамі з мэтай выяўлення іх ведаў; род экзамену.
Правесці к.
2. Навуковы сход, семінар з абмеркаваннем дакладаў на пэўную тэму.
К. вірусолагаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Га́дка ’пагалоска, размова’ (Касп.), ’размова, гутарка’ (Нас.). Запазычанне з польск. gadka ’размова’, ’гутарка, пагалоска, чутка’ (ад gadać), як і многія словы гэтай групы (параўн: гадаць, гаданіна, гаданне, гадула).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
малаціка́вы, ‑ая, ‑ае.
1. Які не выклікае вялікай цікавасці. Малацікавая гутарка.
2. Малапрывабны, не вельмі прыгожы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Гаво́рка ’размова’ (БРС, Гарэц., Мядзв., Касп., Бяльк.), ’гутарка, размова’ (Яруш., БРС, Нас.), ’гаворка, дыялект’ (БРС, Яруш., Гарэц., Нас., Касп., Шат.), ’пагалоскі, размовы’ (БРС, Бяльк.), ’манера гаварыць, акцэнт мовы’ (Гарэц., Мядзв., Бяльк.). Рус. дыял. (смал., пск.) ’гутарка, размова; погалас, чуткі; манера гаварыць, вымаўленне; гаворка, дыялект; настаўленне, славеснае павучанне’, укр. гові́рка ’вымаўленне, манера гаварыць; дыялект, гутарка, гаварэнне; погалас, плётка’. Усх.-слав. утварэнне ад *govoriti па прасл. мадэлі «дзеяслоўная аснова + суф. *‑ka», якая мела значэнне галоўным чынам nomen actionis (*govorъka). Параўн. балг. падобныя фармацыі (з прэфіксамі) погово́рка, угово́рка.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
дарэ́ктар, ‑а, м.
Уст. Дамашні настаўнік. — Ну, ты, Костусь, чытаць любіш? — Дарэктар Костуся пытае, Абы хоць гутарка якая. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
калёквіум, ‑у, м.
Род вуснага экзамену: гутарка выкладчыка са студэнтамі з мэтай выяўлення і павышэння іх ведаў. Правесці калёквіум.
[Ад лац. colloquim — гутарка.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
перагаво́рванне, ‑я, н.
1. Размова, гутарка. Патаемнае перагаворванне прыгнятала Саўку і наводзіла на яго жудасць. Колас.
2. Паўтарэнне сказанага.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пабайчэ́ць, ‑чаю, ‑чэеш, ‑чэе; зак.
Разм. Стаць больш бойкім. У вагоне людзі ажывіліся, павесялелі, пабайчэла іх гутарка, пазванчэў смех. Адамчык.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
гаворка, гутарка, размова; звягня (разм.)
Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)