гу́кать несов. (о глухих звуках) ву́хкаць, ву́хаць; (окликать) гука́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Ле́гчыць ’гукаць (аб свінні)’ (Касп.). Да лягчэць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

загука́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

Пачаць гукаць. // Падаць гучны голас; гукнуць. І вось Міхась, як яго хто падбіў, узяў і загукаў на ўвесь лес. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гука́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. гукаць, а таксама гукі гэтага дзеяння. Тамаш сядзеў у бары і не падаваў ніякага голасу на гуканне жонкі. Бядуля.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Куга́каць ’крычаць (пра саву)’ (Сцяшк., Янк. БП, ТС). Гукапераймальнае. Параўн. куга 1 (гл.) і гукаць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

пагука́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго.

1. Паклікаць каго‑н. Пагукалі дзяцей у дом.

2. і без дап. Гукаць некаторы час. Пагукала ў дзверы тройчы, — Спаў багаты грозны дом... Броўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адгука́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

1. Скончыць гукаць. Адгукала труба, адмычалі каровы, ў полі пуста — ні голасу, ні аганька. Дудар.

2. каго-што; перан. Гукаючы, клічучы, вярнуць. Толькі еднасці сіла Долю нам адгукала. Бялевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гука́нне ср.

1. зов м., подзыва́ние, о́крик м.;

2. крик м.;

3. ау́канье;

1-3 см. гука́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Гуча́ць ’гучаць’. Параўн. рус. гучать, укр. гучати, чэш. hučeti, серб.-харв. гучати і г. д. Прасл. *gučati роднаснае *gukati (гл. гука́ць). Гл. Трубачоў, Эт. сл., 7, 166–168.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

кли́кать несов., разг.

1. (кричать) крыча́ць;

2. (громко звать) клі́каць, гука́ць;

3. (называть) клі́каць, зваць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)