зграшы́ць, зграшу, згрэшыш, згрэшыць.
Зак. да грашыць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
саграшы́ць, ‑грашу, ‑грэшыш, ‑грэшыць.
Зак. да грашыць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
паграшы́ць, ‑грашу, ‑грэшыш, ‑грэшыць; зак.
Грашыць некаторы час.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
награшы́ць, -грашу́, -грашы́ш і -грэ́шыш, -грашы́ць і -грэ́шыць; -грашы́м і -грэ́шым, -грашыце́ і -грэ́шыце, -граша́ць і -грэ́шаць; -грашы́ў, -шы́ла; зак. (разм.).
Нарабіць грахоў, грэшных учынкаў.
Нямала людзі награшылі.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
награшы́ць, ‑грашу, ‑грашыш і ‑грэшыш, ‑грашыць і ‑грэшыць; зак.
Разм. Нарабіць грахоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
греши́ть в разн. знач. грашы́ць; (ошибаться — ещё) памыля́цца.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
◎ Пракро́чваць, пракрочываць ’грашыць’ (Нас.), прабачэнне ’пераход, перасячэнне граніцы’ (трох., Сл. ПЗБ). З польск. przekroczwać ’пераступаць; парушаць’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Пераграшы́цца (пырыгрышы́тысь) ’перакусіць, з’есці трошкі’ (Клім.). Да пера- і грашы́ць > грэх (гл.) пры ад’ідэацыі рус., ц.-слав. прогрешение. Матывацыя: забарона прыняцця ежы і пітва да споведзі, у адваротным выпадку — грэх.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
прегреша́ть несов., уст.
1. (грешить) грашы́ць;
2. (совершать проступок) паруша́ць (зако́н, звы́чай і да таго́ падо́бнае);
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Блудзі́ць. Рус. блуди́ть, укр. блуди́ти, польск. błądzić ’блукаць, блудзіць; грашыць, памыляцца’, чэш. blouditi, ст.-слав. блѫдити, балг. блъдя́, серб.-харв. блу́дити і г. д. Прасл. blǫditi (ітэратыўная форма да blęsti blędǫ ’памыляцца’: ст.-слав. блѧсти блѧдѫ, ст.-рус. блясти бляду і г. д. І.‑е. *bhlendh‑: *bhlondh‑ ’цямнець; вечарэць; змяркацца; бянтэжыць, памыляцца’. Параўн. літ. blandùs ’хмуры’, blañdas ’хмурасць; пацямненне розуму’; blandýtis ’хмурыцца; блукаць’, гоц. blandan ’перашкаджаць, мяшаць’, ст.-в.-ням. blentan ’асляпляць’ і г. д. Слаўскі, 1, 36; Траўтман, 34; Буга, РФВ, 70, 100; Бернекер, 61; Махэк₂, 56–57; Фасмер, 1, 177. Параўн. яшчэ блудзя́га ’хітрун; уцякач’, блу́дны ’бадзяжны (пра скаціну)’ (Нас.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)