кампучы́йскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да Кампучыі, кампучыйцаў, належыць ім. Кампучыйскія гарады. Кампучыйская культура.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

далёкаўсхо́дні, ‑яя, ‑яе.

Які мае адносіны да Далёкага Усходу, знаходзіцца на Далёкім Усходзе. Далёкаўсходні клімат. Далёкаўсходнія гарады.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

павызваля́ць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе; зак., каго-што.

Вызваліць усіх, многіх або ўсё, многае. Павызваляць вязняў. Павызваляць гарады.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

параднёны

1. породнённый;

2. сроднённый;

1, 2 см. парадні́ць;

○ ~ныя гарады́ — породнённые города́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сме́ласць ж. сме́лость, отва́жность, бесстра́шие ср., неустраши́мость;

◊ с. гарады́ бярэ́ — сме́лость города́ берёт

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

адва́га ж. отва́га, сме́лость; дерза́ние ср.; дерзнове́ние ср.;

◊ а. гарады́ бярэ́ — посл. сме́лость города́ берёт

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

піра́т, -а, М -ра́це, мн. -ы, -аў, м.

1. Марскі разбойнік.

2. перан. Пра варожых лётчыкаў, якія робяць налёты на мірныя гарады і вёскі.

3. Пра ўгоншчыкаў самалётаў.

Паветраныя піраты.

4. перан. Пра таго, хто выкарыстоўвае што-н. з парушэннем аўтарскіх правоў.

|| прым. піра́цкі, -ая, -ае.

Пірацкая копія камп’ютарнай праграмы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

буры́ць, буру, бурыш, бурыць; незак., што.

Разм.

1. Разбураць, рушыць; абвальваць. Землетрасенні бураць гарады, Плантацый не шкадуюць ураганы... Лось.

2. Свідраваць, прабіваць грунт спецыяльным інструментам.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адшту́рхвацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.

1. Незак. да адштурхнуцца.

2. Пад дзеяннем узаемнага штуршка аддаляцца адзін ад другога. Аднайменныя электрычныя гарады адштурхваюцца.

3. Зал. да адштурхваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

інтэрды́кт, ‑у, М ‑кце, м.

Забарона адпраўляць набажэнства, якая накладалася рымскім панам на гарады, вобласці, краіны і некаторых асоб у якасці пакарання за невыкананне рашэнняў царквы.

[Лац. interdictum — забарона.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)