висе́ть несов., в разн. знач. вісе́ць;
ла́мпа виси́т над столо́м ля́мпа вісі́ць над стало́м;
скала́ виси́т над доро́гой скала́ вісі́ць над даро́гай;
пла́тье с одного́ бо́ку виси́т суке́нка з аднаго́ бо́ку вісі́ць;
◊
висе́ть на волоске́ вісе́ць на валаску́;
висе́ть в во́здухе вісе́ць у паве́тры;
висе́ть на ше́е вісе́ць на шы́і.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
віся́чы, ‑ая, ‑ае.
Прыстасаваны вісець. Вісячы мост. Вісячы замок. □ На дварэ ўжо сцямнела, і над сталом запалілі вялікую вісячую лямпу. Лобан.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
звіса́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; незак.
1. Быць апушчаным уніз, знаходзіцца ў вісячым становішчы.
Валасы звісалі на лоб.
2. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Вісець няроўна, не аблягаючы плячэй, стану (пра вопратку).
Адзенне звісае з плячэй.
|| зак. зві́снуць, -ну, -неш, -не; звіс, -сла; -ні.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Віснуць ’вісець, паволі спускаючыся ўніз; гарнуцца, хіліцца; ацірацца, быць неадступна’ (БРС, Нас.). Укр. виснути, рус. виснуть ’тс’, польск. wisnąć ’звісаць’; павяваць, дзьмуць’, каш. vʼisnǫc ’абвісаць’, чэш. visnouti ’тс’, балг. висна ’вісець, навісаць; ацірацца’. Прасл. visnǫti. Інфінітыў, утвораны пры дапамозе суф. ‑nǫ‑ti. Да вісе́ць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
довле́тьII несов. (над кем, чем) разг. вісе́ць (над кім, чым), гне́сці (каго, што).
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Віслы ’абвіслы’ (КТС) — дзеепрыметнік на ‑lъ. Да вісе́ць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
валасо́к, ‑ска, м.
1. Памянш. да волас (у 1 знач.); маленькі, кароткі волас.
2. Ніткападобныя варсінкі на скурцы раслін. Каранёвыя валаскі.
3. Тонкая металічная ніць, дроцік у якім‑н. прыборы, механізме. Валаскі [лямпачак] былі распалены як след, да жоўтага колеру, але апарат чамусьці маўчаў. Краўчанка.
•••
Вісець (ліпець) на валаску (на павуцінцы) гл. вісець.
На валасок (валаску) ад смерці — вельмі блізка ад смерці. Не раз выпадала быць на валаску ад смерці. Марціновіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Вісу́чы ’вісячы’ (Касп.), рус. паўн., смал. висучий ’тс’. Да вісець (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Про́вісь ’рыбалоўная сетка’ (в.-дзв., Сл. ПЗБ). Да правісаць (гл. вісець).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
валасо́к, -ска́, мн. -скі́, -ско́ў, м.
1. гл. волас.
2. Тонкая металічная ніць, спружына, дроцік у якім-н. механізме.
3. Тое, што і варсінка (у 2 знач.; спец.).
◊
На валаску (вісець) (разм.) — знаходзіцца ў вельмі ненадзейным, небяспечным становішчы.
Жыццё хворага на валаску.
На валасок (валаску) ад чаго — вельмі блізка (ад якога-н. няшчасця).
Быць на валасок ад смерці.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)