Verbum

кальча́к, -а́, м. (спец.).

Група галін, лістоў, кветак, якія растуць на сцябле на адной вышыні.

|| прым. кальча́чны, -ая, -ае.

тэмперава́ны, -ая, -ае (спец.).

З дакладна вызначанай колькасцю тонаў і іх суадносінамі па вышыні.

Т. інструмент.

Т. музычны лад.

штурмаві́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

1. Ваенны самалёт для атакі наземных цэлей з невялікай вышыні.

2. Лётчык такога самалёта.

на́ры, -аў.

Насціл з дошак, прызначаны для спання, які знаходзіцца на пэўнай вышыні над падлогай або зямлёй.

Турэмныя н.

Двух’ярусныя н.

габо́й, -я, мн. -і, -яў, м.

Драўляны духавы музычны інструмент, па вышыні гуку сярэдні паміж кларнетам і флейтай.

|| прым. габо́йны, -ая, -ае.

падле́сак, -ску, мн. -скі, -скаў, м.

Кусты і маладыя дрэвы ў лесе, якія не дасягнулі вышыні асноўнага ляснога масіву.

|| прым. падле́сачны, -ая, -ае.

вібра́цыя, -і, мн. -і, -цый, ж. (спец.).

1. Вагальны рух пругкага цела; дрыжанне.

2. Ваганне вышыні току якога-н. гуку.

|| прым. вібрацы́йны, -ая, -ае.

вышы́нны, -ая, -ае.

1. Які праводзіцца, ажыццяўляецца на вялікай вышыні (у 2 знач.).

В. палёт.

2. Пра архітэктурныя збудаванні: вельмі высокі, шматпавярховы.

В. будынак.

Вышыннае будаўніцтва.

паўто́н, -у, мн. -ы, -аў, м.

1. Адзінка вымярэння музычных інтэрвалаў — найменшая адлегласць паміж гукамі па вышыні.

2. Пераход ад светлага, яркага тону, колеру да цёмнага.

ні́зкі, -ая, -ае; ні́жэйшы.

1. Малы па вышыні, які знаходзіцца на невялікай вышыні ад зямлі.

Нізкае дрэва.

Н. плот.

Ляцець нізка (прысл.).

2. Які не дасягнуў звычайнай сярэдняй нормы, пэўнага ўзроўню.

Н. ціск.

Нізкая тэмпература.

3. Дрэнны па якасці або наогул дрэнны.

Нізкая якасць драўніны.

4. перан. Подлы, ганебны.

Н. учынак.

Так рабіць нізка (у знач. вык.).

5. У 18 — пачатку 19 ст. пра стыль мовы: звычайны, просты, не прыняты ў літаратуры.

6. Невялікай вышыні (пра гукі, голас і пад.).

Н. бас.

Н. голас.

Спяваць нізка (прысл.).

|| памянш.-ласк. ні́зенькі, -ая, -ае (да 1 знач.).

|| наз. ні́засць, -і, ж. (да 4 знач.).