Verbum

угары́, прысл.

У вышыні (у паветры, у небе).

У. ціўкнуў верабей.

уве́рсе, прысл.

У верхняй частцы, у вышыні.

У. над дзвярыма была вялікая шчыліна.

штурмо́ўка, -і, ДМ -ўцы, ж.

Паветраная атака з невялікай вышыні.

Ш. варожага аэрадрома.

бры́ючы, -ая, -ае.

У выразе: брыючы палёт — палёт самалёта на гранічна малой вышыні над зямлёй.

глыбіняме́р, -а, мн. -ы, -аў, м.

Прыбор для вымярэння глыбіні адтулін пазоў, вышыні выступаў у дэталях машын.

прастрэ́львацца, 1 і 2 ас. не ўжыв., -аецца; незак.

Быць адкрытым для абстрэлу.

Пазіцыі прастрэльваюцца з вышыні.

вышыня́, -і́, мн. вышы́ні, вышы́нь, ж.

1. гл. высокі.

2. Прастора і адлегласць ад якога-н. пункта або зямлі ўверх.

Глядзець у вышыню.

Ляцець на вялікай вышыні.

Узняць на вялікую вышыню што-н. (таксама перан.)

3. Узвышша, пагорак.

Заняць вышыню.

Авалодаць вышынямі ваеннага майстэрства (перан.).

4. У матэматыцы: адрэзак прамой, які злучае вяршыню геаметрычнай фігуры з яе асновай (або прадаўжэннем асновы) і перпендыкулярны ёй.

В. трохвугольніка.

◊

Быць на вышыні (разм.) — адпавядаць самым строгім патрабаванням.

кальча́к, -а́, м. (спец.).

Група галін, лістоў, кветак, якія растуць на сцябле на адной вышыні.

|| прым. кальча́чны, -ая, -ае.

заво́блачны, -ая, -ае.

Вельмі далёкі, які знаходзіцца за воблакамі.

Завоблачныя вышыні.

Завоблачныя мары (перан.: далёкія ад жыцця, нерэальныя; іран.).