во́хнуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; зак.

Аднакр. да вохкаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

во́хаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

Тое, што і вохкаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

право́хкаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

1. Вохнуць; сказаць вох.

2. Вохкаць некаторы час.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паво́хкаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

Разм. Вохкаць некаторы час. Паахкалі [хлопцы], павохкалі, але дапамагчы справе нічым не маглі. Маўр.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

разво́хкацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; зак.

Разм. Пачаць вохкаць, выказваць жаль, боль і пад., часта паўтараючы «вох». Развохкалася бабулька.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Кво́хкаць ’квактаць, стагнаць’ (Яўс.). Як аб гэтым сведчаць значэнні, кантамінацыя квактаць і вохкаць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

а́йкаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

Вымаўляць, выкрыкваць «ай» ад болю, жалю, здзіўлення і пад. Халуста пачаў бегаць па млыне, хапацца рукамі за галаву, вохкаць, айкаць, стагнаць, стукаць кулакамі ў грудзі. Чарнышэвіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

стагнаць, крахтаць, крактаць; войкаць, вохкаць, вохаць (разм.)

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

Вайця́ць ’надакучліва гаварыць’ (Мядзв., Сцяц., Бір. Дзярж.); ’спрачацца, дамаўляцца’ (Сцяшк. МГ); ’рабіць вымову, упікаць’ (КЭС). Укр. вайтяти ’выражаць незадавальненне; гаварыць’. Беларуска-ўкраінская ізалекса балтыйскага паходжання; літ. vaitóti ’вохкаць, стагнаць’ (Непакупны, Бел.-укр. ізал., 53–54; Весці АН БССР, 1969, 4, 132; J. Safarewicz, Ze słownictwa bałto-sł. Studia językozn., 1967, 254; Блесэ, KZ, 75, 1957, 91–121).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ванця́ць ’абняславіць’ (КЭС). Да кораня ванц‑ (гл. ванцак). Магчыма, варта прыняць пад увагу і літ. vaitóti ’стагнаць, вохкаць’, прус. waitiāt ’гаварыць’ і бел. (з балт.) вайцяць ’сварыцца, крычаць, лаяцца’ (Урбуціс, Baltistica, 1969, 2, 161; Непакупны, Мовознавство, 1968, 6, 35; Непакупны, Бел.-укр. ізал., 53–54), пад уплывам якіх маем ванцяць замест ванцаць. Верагодна, таксама ванцяць < вайцяць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)