дало́ў, прысл. (разм.).
1. На зямлю, на падлогу.
Камень з воза паляцеў д.
2. Прэч, вон.
Д. штурмаўшчыну!
Шапкі д.!
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
вы́шпурнуць, -ну, -неш, -не; -ні; -нуты; зак., што (разм.).
Выкінуць вон.
В. венік за дзверы.
|| незак. вышпу́рваць, -аю, -аеш, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
вунь частица
1. в разн. знач. вон;
в. дзе — вон где;
в. куды́ — вон куда́;
в. які́ — вон како́й;
2. -то;
глядзі́, во́чы в. у іх зусі́м зліпа́юцца — смотри́, глаза́-то у них совсе́м слипа́ются;
3. в знач. нареч. вон;
в. віда́ць вёска — вон видна́ дере́вня;
◊ в. яно́ што! — вон оно́ что!
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
вы́шпурнуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; зак., што.
Разм. Выкінуць вон.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
брыдо́та, -ы, ДМ -до́це, ж.
1. Брыда (у 1 знач.).
Купіў нейкую брыдоту, што ў рукі браць не хочацца.
2. перан. Брыдкі ўчынак, непрыстойнасць; гадасць.
3. мн. -ы, -до́т. Агідная істота (пагард.).
Пайшоў вон, б.!
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
вы́турыць, ‑ру, ‑рыш, ‑рыць; зак., каго.
Разм. Выгнаць вон, выправадзіць. Вытурыць за дзверы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
вы́ліцца, 1 і 2 ас. не ўжыв., -льецца; зак.
1. з чаго. Выцечы, выйсці вон (пра вадкасць).
Вада вылілася з бочкі.
2. перан., у што. Прыняць той або іншы выгляд; ператварыцца.
Раздражненне вылілася ў форму пратэсту.
|| незак. выліва́цца, -а́ецца.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
ненаві́дны, ‑ая, ‑ае.
Абл. Ненавісны. — Вон! — закрычала.. [Аміля]. — Вы абое мне ненавідныя. Чорны. [Соцкі] штоночы п’яны ўваходзіў у камеру, абводзячы ўсіх ненавідным позіркам, выбіраў ахвяру. Мележ.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Він! ’прэч’ (Мядзв.). Параўн. рус. вон! Змена вакалізму застаецца няяснай.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Вонь часц. ’вунь’ (Шат., Янк. III, Жд., 1; З нар. сл.), вон‑дзя ’тс’ (Касп.), воньдзека (Янк. I). Рус. вон, дыял. вонь, укр. он ’вунь, там’. Звязана з ён, яна, яно (Праабражэнскі, 1, 95; Фасмер, 1, 348). Гл. таксама вунь.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)