Verbum

во́крык, -у, мн. -і, -аў, м.

Рэзкі гучны вокліч з загадам, пагрозай.

вы́крык, -у, мн. -і, -аў, м.

Гучны, адрывісты вокліч, крык.

Знадворку даносіліся выкрыкі.

по́кліч, -у, мн. -ы, -аў, м.

Кліч, вокліч.

Здалёк даносіўся п. аб дапамозе.

ура́, выкл.

Баявы вокліч войск пры атацы, а таксама вокліч, які выражае захапленне, адабрэнне.

◊

На ўра —

1) рашучай атакай ці ў рашучую атаку з крыкамі «ўра»;

2) з энтузіязмам, горача (разм.).

Прапанова прайшла на ўра;

3) не падрыхтаваўшыся, з надзеяй на выпадковы поспех (разм.).

Дзейнічаць на ўра.

ду́дкі, выкл. (разм.).

Вокліч, які азначае адмаўленне ад чаго-н., нязгоду з чым-н.

Не, брат, д.!

Не ўгаворыш.

аса́нна, выкл.

У царкоўным богаслужэнні: узнёслае ўслаўленне, хвалебны вокліч у малітве.

◊

Спяваць асанну каму (кніжн., уст.) — узносіць, усхваляць каго-н.

клік, -у, мн. -і, -аў, м.

1. Кліч, вокліч (высок.).

Радасны к.

Урачысты к.

2. Крык некаторых дзікіх птушак.

Лебядзіныя клікі.

цур, выкл. (разм.).

Вокліч, якім што-н. забараняецца або патрабуецца выканаць якую-н. умову (звычайна ў дзіцячых гульнях).

Цур я першы!

про́падам (разм.).

У выразе: прападзі ты пропадам! — вокліч у знач.: згінь, знікні (звычайна пры выказванні прыкрасці, раздражнення).

Прападзі ён п. са сваімі грашыма!