ве́яцца, веецца; незак.

Зал. да веяць (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сарфава́ць, ‑фую, ‑фуеш, ‑фуе; зак., што.

Закончыць веяць арфай; праарфаваць. Сарфаваць ячмень.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адве́яць, -ве́ю, -ве́еш, -ве́е; -ве́й; -ве́яны; зак., што.

1. Выдаліць веяннем мякіну і пад. са збожжа.

А. шалупінне ад зерня.

2. Кончыць веяць.

|| незак. адве́йваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

паве́яць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -е́е; зак.

Пачаць веяць (у 2 знач.), дзьмуць.

Павеяў вецер.

Павеяла (безас.) вясной.

Ад яе ўсмешкі павеяла (безас.) цеплынёй і ласкай (перан.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

патыха́ць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -а́е; незак.

1. Слаба дзьмуць, веяць (пра вецер).

Ад ракі патыхала (безас.) халадком.

2. чым. Моцна вылучаць які-н. пах.

Сасна патыхае жывіцай.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

падвява́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

Веяць час ад часу, з якога‑н. боку. Вецер падвявае.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ве́яны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад веяць.

2. у знач. прым. Ачышчаны веяннем. Веянае жыта.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

свева́ть несов.

1. (сдувать) здзіма́ць;

2. (очищать веянием) ве́яць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

паве́йваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

Веяць злёгку, час ад часу. Моцна парыла, а потым Стаў павейваць вецярок. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

провева́ть несов., с.-х. (машиной) арфава́ць, праарфо́ўваць; (ручным способом) ве́яць, праве́йваць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)