ва́жаны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад важыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

саракапудо́вы, ‑ая, ‑ае.

Які важыць сорак пудоў. Саракапудовы груз.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ва́жанне, ‑я, н.

Дзеянне паводле дзеясл. важыць (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тысячато́нны, ‑ая, ‑ае.

Які важыць тысячу тон або вельмі многа тон.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ва́жыўшчык ’той, хто важыць’ (Бяльк.). Да важыць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ва́жыцца 1 ’вагацца, хістацца’ (Мат. Гом.). Да важыць (гл.).

Ва́жыцца 2 ’ўзважвацца; адважвацца, рашацца’ (Гарэц.); ’спрабаваць’ (Шн., 142). Да важыць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

отве́шивать несов.

1. (взвешивать) адва́жваць, ва́жыць;

2. (отвесом) спец. адве́шваць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Ва́жа ’гіра ў адзін фунт’ (Мат. Гом.). Да важыць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Важок ’груз у снасцях’ (Крыв.). Да важыць, як каток < каціць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ва́жыльны ’звязаны з месцам, дзе важаць’ (БРС). Да важыць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)