сы́нку,

Разм. Ласкавы зварот да мужчыны, хлопчыка. — Сынку, — сказаў стары камандзіру, — спрытны ты хлопец. Брыль. [Бацька:] — Восенню, сынку, пойдзеш І ты ўжо вучыцца ў школу. Аўрамчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

глу́хнуць несов., в разн. знач. гло́хнуть;

стары́ ~не — стари́к гло́хнет;

~не мато́р — гло́хнет мото́р;

сад пачына́е г. — сад начина́ет гло́хнуть;

пачу́цці г. — чу́вства гло́хнут

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кво́лы сла́бый, хи́лый; боле́зненный; делика́тный, не́жный; тщеду́шный;

~лае здаро́ўе — сла́бое здоро́вье;

~лыя ўсхо́ды — хи́лые всхо́ды;

к. пялёстак — не́жный лепесто́к;

к. стары́ — хи́лый (тщеду́шный) стари́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зануры́цца сов., обл. погрузи́ться, углуби́ться;

плуг ~ры́ўся глыбо́ка ў зямлю́ — плуг погрузи́лся глубоко́ в зе́млю;

стары́ы́ўся ў рабо́ту — стари́к погрузи́лся (углуби́лся) в рабо́ту

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

загамані́ць сов.

1. заговори́ть; (громко) загомони́ть; загалде́ть;

не́дзе ~ні́лі лю́дзі — где́-то заговори́ли лю́ди;

2. перен. зашуме́ть; загуде́ть;

і́ў стары́ бор — зашуме́л ста́рый бор

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

недато́пак, ‑пка, м.

Абл. Стары, паношаны чаравік, бот, лапаць. «Няхай Андрэй сам цяпер даношвае свае лапці, а то ўсё мне чужыя недатопкі аддаюць», — думае Сцёпка. Пальчэўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Крыве́ч ’назва невялікага лесу’ (Сцяшк.). Да крывы (гл.). Невялікія дрэвы называюць крывымі. Словаўтваральна да *крывеча. Мадэль на ‑єна з агульным значэннем сукупнасці. Параўн. пустыпустэчастары лес’ (Сцяцко, Афікс. наз., 102–103).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Вы́стай ’агароджанае месца для жывёлы (у полі або лесе)’ (ДАБМ, 784), ’стары лес’ (Яшк., слаўг.). Рус. вы́стой ’дзеянне па дзеяслову выстойваць’, в.-луж. wustaj ’адносіны, пункт погляду’. Аддзеяслоўнае ўтварэнне ад выстаяць (гл. стаяць).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

дрыму́чы, ‑ая, ‑ае.

Стары, густы, непраходны (пра лес). Густы дрымучы лес пераходзіць тут у вялікае, неабсяжнае балота. В. Вольскі. Гукі паволі заміралі ў сэрцы дрымучага бору. Бядуля.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рэстаўра́тар, ‑а, м.

1. Спецыяліст па рэстаўрацыі прадметаў мастацтва, старых помнікаў і пад.

2. Прыхільнік рэстаўрацыі (у 2 знач.); той, хто імкнецца вярнуць, аднавіць стары палітычны лад.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)