сы́нку,
Разм. Ласкавы зварот да мужчыны, хлопчыка. — Сынку, — сказаў стары камандзіру, — спрытны ты хлопец. Брыль. [Бацька:] — Восенню, сынку, пойдзеш І ты ўжо вучыцца ў школу. Аўрамчык.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
глу́хнуць несов., в разн. знач. гло́хнуть;
стары́ ~не — стари́к гло́хнет;
~не мато́р — гло́хнет мото́р;
сад пачына́е г. — сад начина́ет гло́хнуть;
пачу́цці г. — чу́вства гло́хнут
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
кво́лы сла́бый, хи́лый; боле́зненный; делика́тный, не́жный; тщеду́шный;
~лае здаро́ўе — сла́бое здоро́вье;
~лыя ўсхо́ды — хи́лые всхо́ды;
к. пялёстак — не́жный лепесто́к;
к. стары́ — хи́лый (тщеду́шный) стари́к
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
зануры́цца сов., обл. погрузи́ться, углуби́ться;
плуг ~ры́ўся глыбо́ка ў зямлю́ — плуг погрузи́лся глубоко́ в зе́млю;
стары́ ~ры́ўся ў рабо́ту — стари́к погрузи́лся (углуби́лся) в рабо́ту
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
загамані́ць сов.
1. заговори́ть; (громко) загомони́ть; загалде́ть;
не́дзе ~ні́лі лю́дзі — где́-то заговори́ли лю́ди;
2. перен. зашуме́ть; загуде́ть;
~ні́ў стары́ бор — зашуме́л ста́рый бор
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
недато́пак, ‑пка, м.
Абл. Стары, паношаны чаравік, бот, лапаць. «Няхай Андрэй сам цяпер даношвае свае лапці, а то ўсё мне чужыя недатопкі аддаюць», — думае Сцёпка. Пальчэўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Крыве́ч ’назва невялікага лесу’ (Сцяшк.). Да крывы (гл.). Невялікія дрэвы называюць крывымі. Словаўтваральна да *крывеча. Мадэль на ‑єна з агульным значэннем сукупнасці. Параўн. пусты — пустэча ’стары лес’ (Сцяцко, Афікс. наз., 102–103).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Вы́стай ’агароджанае месца для жывёлы (у полі або лесе)’ (ДАБМ, 784), ’стары лес’ (Яшк., слаўг.). Рус. вы́стой ’дзеянне па дзеяслову выстойваць’, в.-луж. wustaj ’адносіны, пункт погляду’. Аддзеяслоўнае ўтварэнне ад выстаяць (гл. стаяць).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
дрыму́чы, ‑ая, ‑ае.
Стары, густы, непраходны (пра лес). Густы дрымучы лес пераходзіць тут у вялікае, неабсяжнае балота. В. Вольскі. Гукі паволі заміралі ў сэрцы дрымучага бору. Бядуля.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
рэстаўра́тар, ‑а, м.
1. Спецыяліст па рэстаўрацыі прадметаў мастацтва, старых помнікаў і пад.
2. Прыхільнік рэстаўрацыі (у 2 знач.); той, хто імкнецца вярнуць, аднавіць стары палітычны лад.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)