Натрудзі́ць ’стаміць, давесці да хваравітасці’ (Сл. ПЗБ), ’патрывожыць, натаміць і без таго стомленыя ці хворыя часткі цела; прычыніць боль, муку таму, хто нямоглы, хваравіты’ (Нас., Гарэц.), ’навярэдзіць’ (Некр., ТС). Гл. труд, трудзі́ць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Скарэ́ніваць, скарані́ць ‘выкараніць; давесці да галечы’ (Нас.). Да корань (гл.). Аналагічна ў іншых славянскіх мовах: укр. скорени́ти, рус. искореня́ть, чэш. výkořeniti і г. д. Узыходзіць да прасл. *jьzkoreniti, гл. ЭССЯ, 9, 38.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
дае́здзіцца, ‑джуся, ‑дзішся, ‑дзіцца; зак.
Разм. Частай ці працяглай яздой давесці сябе да непрыемных вынікаў. Што, даражэнькі, даездзіўся? — сказаў у думках Міхась, і нешта падобнае на злараднасць заварушылася ў яго душы. Васілёнак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
даму́чыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак., каго-што.
Разм.
1. Канчаткова змучыць.
2. перан. З цяжкасцю давесці да канца, дакончыць што‑н. — Я ж прачытаў тваю дысертацыю. — Дамучыў? — з усмешкай спытаўся Максім. Брыль.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
дапрацава́ць, ‑цую, ‑цуеш, ‑цуе; зак.
1. што. Канчаткова завяршыць працу над чым‑н.; дадатковай апрацоўкай давесці да патрэбнай якасці. Дапрацаваць дысертацыю. Дапрацаваць раман.
2. Прапрацаваць да якога‑н. часу. Дапрацаваць да зімы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
вы́чарпаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.
1. Чэрпаючы, выбраць усё, да канца. Вычарпаць ваду з вядра.
2. перан. Поўнасцю патраціць, зрасходаваць. Вычарпаць запасы, сілы.
3. перан. Выканаць, давесці да канца. Вычарпаць праграму.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
насаладзі́ць, ‑ладжу, ‑лодзіш, ‑лодзіць; зак., што.
1. Зрабіць салодкім, пасаладзіць. Насаладзіць чай. Насаладзіць каву.
2. Прарасціць зерне ў цяпле і вільгаці для атрымання соладу.
3. Давесці цеста да стану лёгкага цукровага браджэння.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
стамі́ць, стамлю, стоміш, стоміць; зак., каго.
Давесці да стомленасці; знясіліць, замарыць. Дзве бяссонныя ночы стамілі .. [Лабановіча]. Колас. Пасля кароткай размовы са старастам, якая, тым не менш, зусім стаміла яго, Сотнікаў ненадоўга заснуў. Быкаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
то́рба, ‑ы, ж.
Невялікі мяшок (звычайна даматканай тканіны). Вось маці з хаткі выбягае, Алесю торбу даручае, А ў торбе хлеб і, пэўна, сала, І весялей шмат хлопцам стала. Колас. // Мяшок з аўсом, што адзяваецца на галаву каню. // Мяшок старца як сімвал жабрацтва. Лапці, торба, хлеб з мякінай, Цемра курнай хаты, — Невясёлыя ўспаміны Аб жыцці праклятым. Крапіва.
[Цюрк. torba.]
•••
Давесці да торбы гл. давесці.
Дайсці да торбы гл. дайсці.
З торбай ісці гл. ісці.
Пусціць з торбаю (па свеце) гл. пусціць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
зашрубава́ць, ‑бую, ‑буеш, ‑буе; зак., што.
Круцячы што‑н., што мае шрубавую нарэзку (шрубу, гайку і пад.), замацаваць, давесці да патрэбнага становішча. Зашрубаваць гайку. // Прымацаваць што‑н. пры дапамозе шрубы. Зашрубаваць раму глюмінатара.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)