хан, ‑а, м.
Тытул манарха, феадальнага правіцеля ў некаторых цюркскіх і мангольскіх народаў. // Асоба, якая мае гэты тытул.
[Цюрк.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Сян (sian) ’гэты’ (Тур.). Форма м. р. указальнага займенніка *sь (гл. сей) у спалучэнні з *‑nъ (гл. ён), параўн. спалучэнне з іншым указальным займеннікам *tъ — сіты, гл.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
упыні́ць, упыню, упыніш, упыніць; зак., што.
Абл. Парабіць усё, прывесці ў парадак. За гэты час Валоціч упыніў свае справы, сядзеў у кабінеце, наводзіў парадак у пісьмовым стале, хоць гэты парадак быў і без таго на належнай вышыні. Колас. Маці прыкархнула, прысеўшы каля печы. Змарылася, пакуль упыніла ўсю работу. Лужанін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Гі́ля-гі́ля-гі́ля ’выклічнік для адгону гусей’ (Шатал.), гіль, гі́ля ’тс’ (Янк. III). Ці не звязана з дзеясловам гілява́ць ’гізаваць’? Гэты выклічнік ёсць і ў іншых слав. мовах.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Сапежы́нка ’гатунак грушы’ (Нас.), сапяжа́нка ’тс’ (Касп., Сцяшк. Сл.). Польск. sapieżanka ’тс’. Ад імя князя Сапегі, з садоў якога паходзіў гэты гатунак груш (Нас., 573; Дарашэўскі, 8, 65).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
граф, ‑а, м.
Дваранскі тытул у дарэвалюцыйнай Расіі і Заходняй Еўропе, вышэйшы за баронскі. // Асоба, якая мае гэты тытул.
[Ням. Graf.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
дзі́ўнасць, ‑і, ж.
Уласцівасць дзіўнага (у 1 знач.). Сваёю дзіўнасцю гэты вобраз міжвольна прыцягваў да сябе ўвагу публікі. Гартны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
зліза́цца, зліжацца; зак.
Абл. Стаць тонкім ад доўгага ўжывання, трэння; знасіцца. — О, гэты [плуг], здаецца, Рыгораў. Бач, як злізаўся! Чорны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
клышано́гі, ‑ая, ‑ае.
Разм. Тое, што і касалапы. Вожык прыпёрся — паўзун гэты клышаногі — і давай па канюшыне качацца. Якімовіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
недвухсэнсо́ўны, ‑ая, ‑ае.
Тое, што і недвухсэнсавы. Алесь крыху пачырванеў і не адказаў. Ён разумеў гэты недвухсэнсоўны намёк. Ваданосаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)