прыляга́ць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -а́е; незак., да чаго.

1. Шчыльна ахопліваць, аблягаць.

Сукенка прылягае да таліі.

2. Размяшчацца, цесна прымыкаючы да чаго-н.

Поле прылягае да лесу.

|| зак. прыле́гчы, -ля́жа; -лёг, -лягла́ і -ле́гла (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

траця́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

1. Цяля, жарабя ва ўзросце трох гадоў.

2. Траціна (у 1 знач.; разм.).

3. Трэцяя частка чаго-н. (разм.).

Засяваць поле на т.

|| ж. траця́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прышашэ́йны, ‑ая, ‑ае.

Які знаходзіцца каля шашы, які прылягае да шашы. Прышашэйнае поле.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сталачы́ць сов., разг. потрави́ть, вы́топтать;

ко́ні ~чы́лі ярыну́ — ко́ни потрави́ли (вы́топтали) ярово́е по́ле

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

адара́ць, -ару́, -арэ́ш, -арэ́; -аро́м, -араце́, -ару́ць; -ары́; -ара́ны; зак., што.

1. Папрацаваць пэўны час на ворыве; адпрацаваць на ворыве ўзамен за што-н.

А. цэлы дзень.

А. за доўг.

2. Узараць нанава поле, на якім загінулі пасевы.

|| незак. адво́рваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Іржа́нішча ’ржаное поле’ (Шат.). Утворана сцяжэннем састаўной назвы іржаное поле з суф. ‑ішча; параўн. ільнянішча.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

жа́дны, ‑ая, ‑ае.

Абл. Ніякі, ніводны. Без жаднай перашкоды .. [партызаны] выйшлі на дуброўскае поле. Шчарбатаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

грача́нішча, ‑а, н.

Поле, з якога сабралі грэчку або на якім папярэдняй культурай была грэчка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абавязко́ва, прысл.

Безумоўна, немінуча, няўхільна. Людзі кажуць: калі поле крадзе, то абавязкова бачыць лес. Непачаловіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гаро́хавішча, ‑а, н.

Поле, з якога сабралі гарох або на якім папярэдняй культурай быў гарох.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)