фартэпія́ншчык, ‑а, м.

Разм.

1. Майстар па вырабу драўляных частак фартэпіяна.

2. Фартэпіянны настройшчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гадзі́ннікавы (относящийся к часам) часово́й;

~вая стрэ́лка — часова́я стре́лка;

г. ма́йстар — часово́й ма́стер, часовщи́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

збро́евы оруже́йный;

з. заво́д — оруже́йный заво́д;

~вая майстэ́рня — оруже́йная мастерска́я;

з. ма́йстар — оруже́йный ма́стер

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ля́лечнік, ‑а, м.

1. Майстар, які робіць лялькі.

2. Разм. Акцёр або рэжысёр лялечнага тэатра.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цыра́тны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да цыраты, звязаны з вырабам цыраты. Цыратны майстар. Цыратная майстэрня.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

худо́жник

1. маста́к, -ка́ м.;

худо́жник сло́ва маста́к сло́ва;

свобо́дный худо́жник уст. во́льны маста́к;

2. перен. маста́к, -ка́ м., ма́йстар, -тра м.;

худо́жник своего́ де́ла маста́к (ма́йстар) сваёй спра́вы;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

рэ́зчык¹, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Майстар па мастацкай разьбе; разьбяр.

Р. па дрэве, па косці, па мармуру.

2. Рабочы, які займаецца рэзкай чаго-н. (спец.).

Р. паперы.

|| ж. рэ́зчыца, мн. -ы, -чыц.

|| прым. рэ́зчыцкі, -ая,-ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

зако́нчаны¹, -ая, -ае.

1. Які мае неабходную паўнату, цэласнасць.

Закончаная думка.

З. сказ.

2. Які дасягнуў дасканаласці ў якой-н. справе, мастацтве, цалкам сфарміраваны (кніжн.).

З. майстар.

З. мастак.

3. Пра чалавека як носьбіта адмоўных якасцей.

З. нягоднік.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

паязны́, ‑ая, ‑ое.

Які мае адносіны да поезда. Паязны састаў. // Які абслугоўвае поезд. Паязная брыгада. Паязны майстар.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

акало́дак, -дка, мн. -дкі, -дкаў, м.

1. Падраздзяленне пуцявой дыстанцыі (спец.).

Дарожны майстар акалодка.

2. Падраздзяленне паліцэйскага гарадскога ўчастка ў царскай Расіі (гіст.).

3. Лячэбны пункт пры воінскай часці (уст.).

|| прым. акало́дачны, -ая, -ае.

Акалодачны наглядчык, або акалодачны (наз.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)