захаджа́лы, ‑ая, ‑ае.
Разм. Які зайшоў мімаходам з чужых мясцін. Захаджалыя людзі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
негро́іды, ‑аў; адз. негроід, ‑а, м.
Людзі, якія належаць да негроіднай расы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
паабмака́ць, ‑ае; ‑аем, ‑аеце, ‑аюць; зак.
Абмокнуць — пра ўсіх, многіх. Людзі паабмакалі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
павыміра́ць, ‑ае; ‑аем, ‑аеце, ‑аюць; зак.
Вымерці — пра ўсіх, многіх. Людзі павыміралі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Лалоўнікі, лала́ўнікі ’людзі, якія хадзілі ў першыя дні вялікадня’, ’валачобнікі’ (Сл. паўн.-зах.). Балтызм. Параўн. літ. laláuninkas ’валачобнік’ (Грынавецкене, Сл. паўн.-зах. 2, 613), літ. lalė́ti ’галасаваць, гаманіць’. Гл. яшчэ лалы́н.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
эмі́р, ‑а, м.
Тытул правіцеля, уладарнага князя ў некаторых мусульманскіх краінах Усходу і Афрыкі. // Асоба, якая мае гэты тытул. А хіба вочы вясёлымі будуць, Калі людзі эміра (якія там людзі!) Адабралі ў іх колеры. Сіпакоў.
[Араб. amīr — уладар.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
на́валач, -ы, ж. (разм.).
1. Хмары, туман, смуга.
Не паспела распагодзіцца, і зноў пайшла н.
2. Той, хто прыйшоў, з’явіўся аднекуль; не тутэйшы (груб.).
Н. з усяго свету.
3. зб. Зброд, варожыя людзі (пагард.).
Фашысцкая н.
4. перан. Тое, што і напасць.
Што ж гэта за н. такая!
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
ко́ўзанка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.
Разм. Расчышчанае месца, пакрытае лёдам, для катання; каток. Убачыць зімой на тратуары коўзанку — і няхай сабе тут людзі не людзі, а яна [жонка], як маленькая — раз і пакаўзнулася... Васілевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
На́шына ’мясцовае асяроддзе’ (Ян.), параўн. рус. на́шина́ ’наша частка’, в.-луж. našina ’наша маёмасць’. Ад наш, параўн. чужына ’чужы, незнаёмы край, людзі’ і пад. (гл. ESSJ SG, 2, 440), серб.-харв. својѝна ’ўласнасць, маёмасць’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Прызы́ў ’дзеянне і людзі, адначасова прызваныя ў армію’ (ТСБМ), пры́зыў ’тс’ (Растарг.), пры́заў ’прызыў (у войска)’ (Ян.), толькі мн. л. пры́звы ’служба ў арміі’ (шчуч., Сл. ПЗБ). Запазычана з рус. призы́в, дыял. при́зо́в ’тс’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)