бензо́л, ‑у, м.
Бясколерная гаручая вадкасць з своеасаблівым пахам, якая атрымліваецца пры перагонцы вугалю, нафты і выкарыстоўваецца ў хімічнай прамысловасці.
[Фр. benzol.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
імерсі́йны, ‑ая, ‑ае.
Спец. Які мае адносіны да імерсіі, заснаваны на імерсіі (у 2 знач.). Імерсійны аб’ектыў мікраскопа. Імерсійная вадкасць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
суспе́нзія, ‑і, ж.
Вадкасць, у якой дробныя часцінкі цвёрдага рэчыва знаходзяцца ў завіслым стане; завісь. Пратруціць клубні бульбы суспензіяй граназану.
[Ад лац. suspensio — падвешванне.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
умаро́зіць, ‑рожу, ‑розіш, ‑розіць; зак., што.
Змясціць што‑н. у вадкасць, якая замярзае, і даць там умацавацца пад дзеяннем марозу.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
эксуда́т, ‑у, М ‑даце, м.
Спец. Вадкасць, якая выдзяляецца пры запаленні з невялікіх сасудаў у тканкі або поласці цела; выпат.
[Ад лац. exsudo — выдзяляю.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Аблі́ва ’вадкасць з крахмалам, якой абліваюць ніткі для кроснаў’ (КСТ) да ліць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
насто́й, -ю, мн. -і, -яў, м.
1. Вадкасць, якая змяшчае выцяжку з расліннага або жывёльнага рэчыва.
Н. ліпавага цвету.
2. перан. Густы пах якога-н. рэчыва (раслін, ягад і пад.).
Верасовы н.
|| прым. насто́йны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
бульката́ць, 1 і 2 ас. звычайна не ўжыв., -ко́ча; незак.
1. Бурліць, бурна кіпець (пра вадкасць).
Булькоча горная рака.
2. безас. Утвараць глухія перарывістыя гукі пры захворванні горла, грудзей.
У горле булькоча.
|| наз. бульката́нне, -я, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
распылі́цца, 1 і 2 ас. не ўжыв.. -пы́ліцца; -пы́лены; зак.
1. Рассеяцца. распырскацца, разляцецца (пра парашок. вадкасць і пад.).
2. перан. Разбіцца, рассеяцца на дробныя групы.
Сілы праціўніка распыліліся.
|| незак. распыля́цца, -я́ецца.
|| наз. распыле́нне, -я, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Вы́баўткі ’вадкасць, узбоўтаная і вылітая ў іншы посуд’ (Нас.). Ад вы́баўтаць, бо́ўтаць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)