све́тач, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Прыстасаванне для асвятлення хаты з дапамогай лучыны або смалістых корчыкаў; дзед² (уст.).

Запаліць с.

2. перан. Пра таго, хто нясе з сабой ісціну, асвету, свабоду, культуру, праўду.

Францыск Скарына — наш с.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

◎ Мы́льчык ’пояс паміж дзвюма кроквамі’ (кам., Нар. сл.; брэсц., Сл. Брэс.). У выніку кантамінацыі лексем мыч і вільчык (гл.): рэаліі, названыя імі, знаходзяцца блізка паміж сабой.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

На́гель (nágel) ’драўляны гвозд (для замацавання плытоў)’ (зах.-палес., Кольб.). Запазычана з ням. Nagel праз польск. nagiel ’драўляны гвозд для збівання плытоў паміж сабой’ (Варш. сл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

адначле́нны, ‑ая, ‑ае.

1. Які складаецца з аднаго члена. Адначленны сказ.

2. Які азначае сабой адначлен. Адначленная формула.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ненападзе́нне, ‑я, н.

Адмаўленне дагаворных бакоў ад якіх‑н. варожых дзеянняў у адносінах паміж сабой. Пакт аб ненападзенні.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

самабра́ны, ‑ая, ‑ае.

У выразе: самабраны абрус — у казках: чарадзейны абрус, на якім сама сабой з’яўляецца жаданая яда.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

самаса́дачны, ‑ая, ‑ае.

1. Які асядае натуральным шляхам, сам сабой. Самасадачная соль.

2. Які ўтрымлівае самасадку. Самасадачнае возера.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

экало́гія, ‑і, ж.

Раздзел біялогіі, які вывучае ўзаемадзеянне жывёльных і раслінных арганізмаў паміж сабой і з навакольным асяроддзем.

[Ад грэч. óikos — дом, радзіма і logos — вучэнне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

самооблада́ние самавало́данне, -ння ср.;

не теря́ть самооблада́ния не тра́ціць самавало́дання, не бянтэ́жыцца;

сохрани́ть самооблада́ние захава́ць самавало́данне, вало́даць сабо́й.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

лі́га¹, -і, ДМ лізе, мн. -і, ліг, ж.

1. Саюз, аб’яднанне асоб, арганізацый, дзяржаў.

Ліга Нацый (міжнародная арганізацыя ў 1919—1946 гг.).

2. У спорце: група каманд, прыкладна роўных па майстэрстве, якія спаборнічаюць паміж сабой.

Каманда вышэйшай лігі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)