ге́рцагскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да герцага, належыць яму. Герцагскі тытул. Герцагская зямля.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

малапрыго́дны, ‑ая, ‑ае.

Недастаткова прыгодны для чаго‑н. Малапрыгодная зямля. Малапрыгодны для будаўніцтва лес.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

надда́ткі, ‑аў; адз. наддатак, ‑тка, м.

Уст. Зямля, якая дадавалася да асноўнага зямельнага надзелу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

неўраджа́йны, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і неўрадлівы. Зямлі мала, зямля неўраджайная, голы пясок. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

улу́сны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да улуса, належыць улусу. Улусны сход. Улусная зямля.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цэ́гліна, ‑ы, ж.

Разм. Тое, што і цагліна. Патрэскалася зямля, як разбітая цэгліна. Бядуля.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

апаўзці́, -зу́, -зе́ш, -зе́; -зём, -зяце́, -зу́ць; апо́ўз, апаўзла́, -ло́; -зі́; зак.

1. Спаўзці ўніз (ад цяжару), асесці.

Апаўзла зямля на беразе ракі.

2. Тое, што і абпаўзці.

|| незак. апаўза́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е і апо́ўзваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. апаўза́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

цвярдзе́ць, -е́ю, -е́еш, -е́е; незак.

1. Станавіцца цвёрдым, цвярдзейшым.

Ад холаду зямля пачала ц.

2. перан. Станавіцца непахісным, мужным, вынослівым.

З гадамі хлопец цвярдзеў і мужнеў.

|| зак. сцвярдзе́ць, -дзе́е (да 1 знач.) і зацвярдзе́ць, -дзе́е; наз. зацвярдзе́нне, -я, н.

|| наз. цвярдзе́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

павысыха́ць, ‑ае; зак.

Высахнуць — пра ўсё, многае. Павысыхала вада ў канавах, патрэскалася зямля. С. Александровіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Сухазе́мны ’сухапутны, характэрны для сушы’ (ТСБМ, Некр. і Байк., Ласт.), сухазе́мʼе ’цвёрдая зямля, суша’ (ТСБМ, Некр. і Байк.). З суха‑ (гл. сухі) і зем‑ (гл. зямля), аналагічна да чарназемны, чарназемʼе.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)