Verbum

амія́к, ‑у, м.

Бясколерны газ з рэзкім непрыемным пахам, які ўтвараецца пры злучэнні азоту з вадародам.

[Ад грэч. ammoniakon — смалістая камедзь.]

ане́ксія, ‑і, ж.

Далучэнне пры дапамозе сілы якой‑н. краіны або яе часткі да другой дзяржавы.

[Ад лац. annexio — далучэнне.]

анілі́н, ‑у, м.

Алеістая ядавітая вадкасць без колеру, якая ўжываецца пры вырабе фарбаў, лякарстваў і пад.

[Ад араб. an-nil — індыга.]

апала́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.

Разм. Правеяць, ачысціць ад мякіны крупы, збажыну пры дапамозе апалушак.

атупля́ць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе; незак.

Пры дапамозе пэўнага ўздзеяння на разумовыя здольнасці чалавека прыводзіць да атупення.

аўтакра́тыя, ‑і, ж.

Кніжн. Форма кіравання, пры якой адной высокапастаўленай асобе належыць неабмежаваная ўлада; самадзяржаўе, манархія.

[Грэч. autokrateia.]

аэрадына́міка, ‑і, ДМ ‑міцы, ж.

Навука аб супраціўленні паветра і газаў пры руху розных цел.

[Ад грэч. aēr — паветра і dynamis — сіла.]

баёк, байка, м.

У агнястрэльнай зброі — частка ўдарніка, якая разбівае капсуль пры выстрале. Баёк затвора вінтоўкі.

батысфе́ра, ‑ы, ж.

Стальная камера сферычнай формы, пры дапамозе якой вывучаецца падводная расліннасць і жывёльны свет.

[Грэч. bathýs — глыбокі, spháira — шар.]

абі́вачны, ‑ая, ‑ае.

Які прызначаны, служыць для абіўкі; які ужываецца пры абіўцы. Абівачныя матэрыялы. Абівачная тканіна.