Verbum

нерві́зм, ‑у, м.

Спец. Вучэнне аб вядучай ролі нервовай сістэмы ў працэсах жыццядзейнасці арганізма, якое стварыў І.П. Паўлаў.

неўрапаталагі́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да неўрапаталогіі. Неўрапаталагічны кабінет. // Звязаны з парушэннем дзейнасці нервовай сістэмы. Неўрапаталагічны сімптом.

неўрастэні́я, ‑і, ж.

Функцыянальнае расстройства цэнтральнай нервовай сістэмы, якое праяўляецца ў павышанай стамляльнасці, раздражняльнасці, болі галавы і пад.

[Ад грэч. neuron — валакно, нерв і asthenia — слабасць.]

сама́рый, ‑ю, м.

Хімічны элемент трэцяй групы перыядычнай сістэмы элементаў Д.І. Мендзялеева, злучэнні якога ўжываюцца, напрыклад, у святлатэхніцы.

ска́ндый, ‑ю, м.

Рэдкі метал III групы перыядычнай сістэмы Д.І. Мендзялеева (не сустракаецца ў прыродзе ў свабодным стане).

[Ад геаграфічнай назвы.]

станаўле́нне, ‑я, н.

Набыццё пэўных прыкмет і форм у працэсе развіцця; фарміраванне. Станаўленне характару. Станаўленне сусветнай сістэмы сацыялізма.

фонакардыягра́фія, ‑і, ж.

Метад даследавання сардэчна-сасудзістай сістэмы, які заключаецца ў графічнай рэгістрацыі гукавых з’яў, выкліканых дзейнасцю сэрца.

галаге́ны, ‑аў; адз. галаген, ‑у, м.

Хімічныя элементы VII групы перыядычнай сістэмы Мендзялеева: фтор, хлор, бром, ёд і астат.

[Ад грэч. háls — соль і génos — род, паходжанне.]

сухо́тка, ‑і, ДМ ‑тцы, ж.

Хранічнае захворванне нервовай сістэмы, якое праяўляецца ў пашкоджанні спіннога мозга ў выніку сіфілісу.

флюаро́з, ‑у, м.

Хранічная хвароба зубоў і касцявой сістэмы, якая выклікаецца залішнім ужываннем фтору з вадой і харчовымі прадуктамі.

[Ад лац. fluorum — фтор.]