Verbum

недаўме́нне, -я, н.

Здзіўленне, сумненне, стан нерашучасці як вынік неразумення чаго-н., няяснасці ў чым-н.

Быць у недаўменні.

пара́дкавацца, -куюся, -куешся, -куецца; -куйся; незак. (разм.).

Прыводзіць што-н. у парадак, у належны стан.

Буду п. ў хаце.

по́стаць¹, -і, мн. -і, -ей, ж.

Стан, фігура.

Жаночая п.

Стройная п.

Значная п. у палітычным жыцці краіны (перан.).

мерзлата́, -ы́, ДМ -лаце́, ж.

Прамёрзлая глеба, прамёрзлы стан глебы.

Вечная м.

|| прым. мярзло́тны, -ая, -ае.

Мярзлотная станцыя.

расчарава́нне, -я, н.

Пачуццё, стан незадаволенасці, выкліканы няздзейсненымі спадзяваннямі, надзеямі, марамі; страта веры ў каго-, што-н.

Глыбокае р.

натхні́цца, -ню́ся, -ні́шся, -ні́цца; -німся, -ніце́ся, -ня́цца; зак.

Адчуць натхненне; прыйсці ў стан душэўнага ўздыму.

|| незак. натхня́цца, -я́юся, -я́ешся, -я́ецца.

о́дум, -у, м. (разм.).

Стан разважання, засяроджанасці, паглыблення ў сябе, у свае думкі.

Іншы раз яго агортваў о. пра здзейсненае.

ванітава́ць, -ту́е; безас., незак. (разм.).

Пра стан моташнасці, рвоты.

Мяне ванітавала.

Ванітуе ад яго слоў (перан.).

|| наз. ванітава́нне, -я, н.

само́та, -ы, ДМ само́це, ж.

1. Адзінота, знаходжанне ў адзіноцтве.

Застацца ў самоце.

2. Стан, самаадчуванне самотнага; смутак, туга.