чалавекалюбі́вы, ‑ая, ‑ае.
Кніжн. Той, хто любіць людзей, прасякнуты чалавекалюбствам; гуманны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
шаба́шнік, ‑а, м.
Разм. Той, хто падраджаецца на прыватныя выгадныя заработкі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
шу́бнік, ‑а, м.
Уст. Той, хто займаецца шыццём шуб, кажухоў, паўкажушкаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
экле́ктык, ‑а, м.
Той, хто схільны да эклектызму, каму ўласцівы эклектызм.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ястрабя́тнік, ‑а, м.
Той, хто займаецца паляваннем з дапамогаю прыручаных ястрабаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
паша́на, ‑ы, ж.
Павага, якая аказваецца каму‑н. грамадствам, людзьмі. У тоне Сцепкавага адказу была мяккасць і пашана да стрэлачніка, што таму вельмі спадабалася. Колас. Пра старажылаў гавораць з любоўю: той пражыў тут пятнаццаць гадоў, той дваццаць, а той дваццаць пяць — такому чэсць, хвала і пашана. Скрыган.
•••
(Не) у пашане (быць) — (не) карыстацца павагай.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
парашуты́ст, ‑а, М ‑сце, м.
Той, хто займаецца парашутызмам. Школа парашутыстаў. // Той, хто скача з парашутам. Бацька падышоў да камандзіра і сказаў яму, што каля аўтастрады заселі фашысцкія парашутысты і абстрэльваюць машыны. Рамановіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
бато́г, батага, м.; мн. батагі, ‑оў.
Уст. Палка, якая даўней прымянялася для цялеснай кары. Лёс аднолькава нас адзначаў, Але Муж — не той, хто не знаў батагоў, А той, хто пад імі маўчаў. Караткевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
лаве́ц, лаўца, м.
Той, хто стала займаецца лоўляй каго‑, чаго‑н. як промыслам. Лаўцы малюскаў. □ На лаўца і звер бяжыць. Прыказка. // Той, хто ловіць каго‑, што‑н. Зрабіўся я лаўцом сваіх надзей. Гурло.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
адку́ль, прысл.
1. пыт. З якога месца, з якой крыніцы, ад каго; ужыв. ў клічна-пытальных сказах пры выказванні нязгоды, адмаўлення чаго-н.
А. едзеце? Толькі кудзеля і будзе...
А. той кужаль.
А. гэта вядома?
2. адноснае. Ужыв. як злучальнае слова для падпарадкавання даданых сказаў месца, даданых азначальных сказаў, даданых дапаўняльных сказаў (у адпаведнасці з суадноснымі словамі «там», «туды», «адтуль», «той» і іншымі ў галоўным сказе).
Мы глянулі туды, а. пачуліся галасы.
◊
Адкуль (толькі) ногі ўзяліся — пра таго, хто хутка ўцякае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)