зво́дны, -ая, -ае.
1. Сабраны з розных месц, састаўлены з чаго-н., з розных частак.
Зводная справаздача.
З. аркестр.
2. Які даводзіцца каму-н. братам ці сястрой па мачасе або айчыму.
З. брат.
Зводныя дзеці.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
уну́к, -а, мн. -і, -аў, м.
1. Сын сына або дачкі.
2. мн. Дзеці сына або дачкі.
У мяне ўжо ёсць унукі.
Садзяць маладыя дрэўцы ўнукі Мічурына (перан.).
|| памянш. уну́чак, -чка, мн. -чкі, -чкаў, м.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
навырабля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е; зак., чаго.
1. Зрабіць, вырабіць што-н. у вялікай колькасці.
Н. цацак.
2. Апрацаваць дубленнем многа чаго-н.
Н. шкур.
3. Насваволіць, нагарэзнічаць (разм.).
Чаго толькі не навыраблялі дзеці ў хаце.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
непасе́длівасць, ‑і, ж.
Уласцівасць непаседлівага; непаседлівыя паводзіны. Як і ўсе дзеці, .. [Алік] свавольнічае, дакучае непаседлівасцю. Гарбук.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
паадпро́швацца, ‑аецца; ‑аемся, ‑аецеся, ‑аюцца; зак.
Разм. Адпрасіцца — пра ўсіх, многіх. Дзеці паадпрошваліся ў лес.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
павысёрбваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.
Разм. Высербаць усё, многае. Дзеці павысёрбвалі суп з місак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Дзіця́ ’дзіця’ (мн. л. дзе́ці). Рус. дитя́ (де́ти), укр. дитя́ (ді́ти), польск. dziecię, чэш. dítě (děti), балг. дете́ і г. д. Прасл. *dětę ’дзіця’, *děti ’дзеці’. Паводле Трубачова (Эт. сл., 5, 13), *dětę звязана з *dojiti ў значэнні ’ссаць, смактаць’ (гл. там жа крытычны агляд іншых версій). Фасмер, 1, 516; Бернекер, 1, 196; Траўтман, 51.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Мале́ча ’маленькія дзеці, жывыя істоты’, ’драбната, драбяза’, ’дзіцяня’ (ТСБМ, Янк. 1, Сцяшк., Нас., Бяльк., Растарг.), ’чалавек нізкага росту’ (Растарг.). Укр. мале́ча ’малыя дзеці’, рус. мале́ча: смал. ’дзіця’, славен. malȏča ’дробязь’, серб.-харв. мало̀ћа ’малая колькасць’. Трубачоў (Проспект, 59–61) дапускае праблематычнасць пры ўзвядзенні гэтых форм да прасл. malotja; магчыма, ‑otja > ‑etja (?). Да малы́ (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
крыклі́вы, -ая, -ае.
1. Які многа, часта крычыць.
Крыклівыя дзеці.
2. Прарэзлівы, гучны, непрыемна рэзкі.
К. голас.
3. перан. Які прымушае звярнуць на сябе ўвагу сваёй стракатасцю, яркасцю.
Крыклівыя афішы.
К. ўбор.
|| наз. крыклі́васць, -і, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
падступі́цца, -уплю́ся, -у́пішся, -у́піцца; зак.
1. Тое, што і падступіць (у 1 знач.).
Дзеці падступіліся бліжэй да дзядзькі.
2. да каго. Падысці, звярнуўшыся з просьбай, пытаннем.
Да яго сёння не п.
|| незак. падступа́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)