ускаламу́ціць, ‑мучу, ‑муціш, ‑муціць; зак.
1. што. Зрабіць каламутным; замуціць (ваду, вадкасць). Першыя купальшчыкі так ускаламуцяць ваду, што ніхто не захоча больш лезці. Пальчэўскі.
2. перан.; каго-што. Вывесці са стану спакою, усхваляваць. Гэты чалавек не толькі нечым кінуўся.. [Галі] ў вочы. Сваім праніклівым позіркам, здавалася, ён зірнуў ёй у душу і там усё ўскаламуціў, узрушыў. Сабаленка. Страшна.. [Антанюку] парушыць свой пенсіянерскі спакой, ускаламуціць абывацельскую самазадаволенасць жонкі, дачок. Шамякін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
халадне́ць, ‑ее; незак.
Станавіцца халодным, халаднейшым (пра паветра, надвор’е). Было ўжо за поўнач, але паветра не толькі не халаднела, а, здавалася, нават цяплела. Маўр. Маці выбягае на ганак, пакінуўшы адчыненыя дзверы, і адразу ў хаце халаднее ад ядранага паветра. Кудравец. // перан. Траціць душэўную цеплыню, станавіцца абыякавым. [Маладая жанчына] глядзела ў акно, і вочы яе, жывыя, разумныя, увесь час мяняліся. То рабіліся вясёлыя і нібы смяяліся, то халаднелі, цямнелі. Арабей.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
хвалько́, ‑а, м. і нескл., ж.
Той, хто любіць хваліцца. І гэта пан Юры зрабіў аднойчы так, што адзіны заяц, забіты на паляванні вядомым хвальком і хлусам Вірскім, трымаў у лапках запіску з надпісам: «За што?!» Караткевіч. Віктар любіць хлопцаў са свайго ўзвода. Усе яны трошкі хвалькі, пыл любяць пусціць у вочы і як бы загадзя надзелі на сябе маскі страшэнных зухаў, якім мора па калена. Навуменка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
цудо́ўна,
1. Прысл. да цудоўны.
2. безас. у знач. вык. Пра надзвычай прыгожае наваколле, прыемную абстаноўку. Гэта было цудоўна: і лес, і гарадок, як на далоні, і яна, Марынка, побач. Шыцік. А на возеры было цудоўна! Ваданосаў.
3. у знач. часціцы. Ужываецца як вокліч са значэннем: вельмі добра, выдатна. Партызан аж зажмурыўся, потым ізноў адплюшчыў вочы і ўбачыў бліскучую снарадную гільзу! Гільза! Цудоўна! Зуб.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
шля́га, ‑і, ДМ шлязе, ж.
Прылада, ударамі якой трамбуюць ці ўшчыльняюць глебу, пясок, каменне і пад., а таксама выраўноўваюць паверхню. Як удзяўбе сабе што ў галаву, дык шлягаю не выб’еш — такі чалавек. Мурашка. Але б вы самі спрабавалі, Калі б у вочы вам плявалі І вас агіднаю знявагай Па сэрцы білі б, як той шлягай! А ты маўчы, свяці вачамі Перад паўпанкамі, панкамі. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прамы́ць сов.
1. в разн. знач. промы́ть;
п. во́чы — промы́ть глаза́;
п. зо́лата — промы́ть зо́лото;
п. стра́ўнік — промы́ть желу́док;
2. (сделать промоину) промы́ть; (узкую скважину — ещё) проточи́ть;
3. (провести нек-рое время за мытьём) промы́ть; (бельё и т.п. — ещё) простира́ть
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
све́тлы в разн. знач. све́тлый;
~лыя пала́цы — све́тлые дворцы́;
~лая вада́ — све́тлая вода́;
~лыя во́чы — све́тлые глаза́;
~лыя ду́мкі — перен. све́тлые мы́сли;
~лая асо́ба — перен. све́тлая ли́чность;
~лая галава́ — перен. све́тлая голова́;
○ с. шрыфт — тип. све́тлый шрифт;
◊ ~лай па́мяці — све́тлой па́мяти
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
по́ртить несов., в разн. знач. псава́ць;
по́ртить желу́док псава́ць жыво́т;
по́ртить зре́ние псава́ць во́чы (зрок);
по́ртить аппети́т псава́ць апеты́т;
по́ртить настрое́ние кому́-л. псава́ць настро́й каму́-не́будзь;
по́ртить себе́ не́рвы разг. псава́ць сабе́ не́рвы;
◊
по́ртить кровь псава́ць кроў;
по́ртить ма́рку псава́ць ма́рку;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
протере́ть сов.
1. (продырявить) праце́рці, мног. папраціра́ць; прашарава́ць;
протере́ть рука́в праце́рці (прашарава́ць) рука́ў;
протере́ть бума́гу рези́нкой праце́рці папе́ру гу́мкай;
2. в др. знач. праце́рці, мног. папраціра́ць;
протере́ть окно́ тря́пкой праце́рці акно́ ану́чай;
◊
протере́ть глаза́ праце́рці во́чы;
протере́ть с песко́м (песо́чком) даць наганя́й, прабра́ць;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
скасі́ць 1, скашу, скосіш, скосіць; зак.
1. што. Зрэзаць касой або касілкай (траву і пад.). Яго цікавіла, галоўным, чынам, усе, што датычылася лесу і пастуховае справы: ці ёсць трава, ці скасілі ўжо ў Лядзінах атаву... Колас. І скасілі траву, і зграблі ўсцяж ракі. Кірэенка. // Выкасіць, абкасіць траву на якім‑н. участку. [Чалавек:] — Можа я [млынару] паплавец скашу, а грошай — дзе іх узяць? Чорны. У сенакос ранічкай скасілі Мар’янін шнурок. Пальчэўскі.
2. перан.; каго. Забіць, загубіць; падарваць здароўе, сілы. Сыноў у маці мілых Траіх вайна скасіла. Муж — яе вярнуўся ў дом... Буйло. Бацьку страта адзінага сына скасіла, састарыла адразу. Лось. [Яніпа:] Чаму ж мяне, маленькую, хвароба не скасіла якая? Для чаго ж мне жыць зараз? Козел.
скасі́ць 2, скашу, скосіш, скосіць; зак., што.
1. Зрабіць косым; скрывіць. Скасіць бугая хаты. / у безас. ужыв. Вокны ў гэтым пакоі скасіла.
2. Павярнуць убок (пра вочы). Жанчына недаверліва скасіла на Андрэя вочы. Чыгрынаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)