адмабілізава́ць, ‑зую, ‑зуеш, ‑зуе; зак., што.

Перавесці з мірнага стану ў стан гатоўнасці да ваенных дзеянняў; закончыць мабілізацыю. Адмабілізаваць армію.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адчу́жанасць, ‑і, ж.

Стан адчужанага; адсутнасць блізкасці, давер’я, разумення; адасобленасць, халоднасць у адносінах. Душу.. [Рыгора] паступова агортваў холад адчужанасці, адзіноцтва. Краўчанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зано́шанасць, ‑і, ж.

Стан заношанага. На нарах стаяў чалавек у доўгай палескай сярмязе цёмна-карычневага колеру, парыжэўшай ад заношанасці. Пестрак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зараджэ́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. зараджаць ​1 — зарадзіць ​1 і стан паводле знач. дзеясл. зараджацца ​1 — зарадзіцца ​1.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

засале́нне, ‑я, н.

Стан паводле знач. дзеясл. засаляцца — засалі́цца.

•••

Засаленне глебы — працэс накаплення ў глебе мінеральных солей, якія перашкаджаюць земляробству.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

здаро́жанасць, ‑і, ж.

Уласцівасць і стан здарожанага. Стары Няміра стагнаў на саломе — трывога, здарожанасць адабралі ў яго ўсе сілы. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

разгаліне́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне і стан паводле знач. дзеясл. разгаліціцца.

2. Тое, што і разгалінаванне (у 2, 3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

разлютава́насць, ‑і, ж.

Стан і ўласцівасць разлютаванага. Немцы, убачыўшы, што ім не захапіць партызан жывымі, з разлютаванасцю павялі наступленне. Шчарбатаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

размежава́насць, ‑і, ж.

Стан размежаванага; размежаванне. Старэйшыя расказвалі.. [Івану], што калісьці між студэнтамі-літаратарамі і матэматыкамі існавала нейкая прафесійная размежаванасць. Шахавец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рассе́янне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле дзеясл. рассеяць (у 2 знач.); дзеянне і стан паводле дзеясл. рассеяцца (у 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)