высока... (а таксама высака...).
Першая састаўная частка складаных слоў: 1) якая адпавядае па значэнню словам «вельмі», «у найвышэйшай ступені», напрыклад: высокаадукаваны, высокаарганізаваны, высокаўраджайны, высокачуллівы, высокаэфектыўны; 2) якая адпавядае слову «высокі» (у 1 знач.), напрыклад: высокабартовы; 3) у дарэвалюцыйным тытулаванні чыноў, больш высокіх па ступені, напрыклад: высокаблагароддзе, высокаправасхадзіцельства (ужывалася з займеннікамі «ваша», «яго», «яе», «іх»).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
абмаражэ́нне, ‑я, н.
1. Стан паводле знач. дзеясл. абмарозіцца. Абмаражэнне першай ступені.
2. Пашкоджанне тканак арганізма, якое ўзнікае ад дзеяння нізкіх тэмператур.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
бактэрыяўло́ўнік, ‑а, м.
Прыбор для ўлоўлівання мікраарганізмаў з мэтай вызначэння ступені і характару бактэрыяльнага забруджання паветра ў лячэбных, жылых і вытворчых памяшканнях.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
састо́ены, ‑ая, ‑ае.
Які пасля стаяння даў асадак. Састоены раствор. // Які, стоячы, дайшоў да такой ступені, каб зверху сабралася смятана. Састоенае малако.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Любаце́нне ’асалода, прыемнасць у вышэйшай ступені’ (Шат.) — кантамінаванае ўтварэнне ад любата́ і любе́нне (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
параўна́льна, прысл.
1. У дастатковай ступені, болей або меней.
П. невялікі тэрмін.
Дзень прайшоў п. спакойна.
2. у знач. прыназ. з Т. У параўнанні з кім-, чым-н. (ужыв. з прыназ. «з»).
Гэта група п. з іншымі зрабіла вялікую работу.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
до́сыць, прысл.
1. У дастатковай меры, даволі.
У доме ўсяго д.
2. (у спалучэнні з прым. або прысл.). Значна, у значнай ступені.
Задача д. складаная.
У пакоі д. утульна.
3. безас., у знач. вык. Выражае загад, патрабаванне.
Д. пустых размоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
усхадзі́цца, -хаджу́ся, -хо́дзішся, -хо́дзіцца; зак.
1. Дайсці да крайняй ступені праяўлення чаго-н.; пачаць моцна дурэць, сваволіць.
Дзеці ўсхадзіліся, не суняць.
2. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Пачаць моцна бушаваць (пра з’явы прыроды).
Усхадзіўся вецер.
|| незак. усхо́джвацца, -аюся, -аешся, -аецца.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
дачарці́ць, ‑чарчу, ‑чэрціш, ‑чэрціць; заг. дачарці; зак., што.
Скончыць чарціць; давесці чарчэнне чаго‑н. да якой‑н. ступені выканання. Дачарціць праект да палавіны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
адначасо́ва, прысл.
1. Прысл. да адначасовы.
2. У аднолькавай ступені, разам. Варвара і разгубілася і абрадавалася адначасова ад такога нечаканага павароту справы. Васілевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)