зы́бкі, -ая, -ае.

1. Які можа зыбацца, гушкацца; гнуткі.

Зыбкае балота.

Зыбкая кладка.

2. Які знаходзіцца ў стане лёгкага руху, хістання.

Зыбкая паверхня возера.

|| наз. зы́бкасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

учасці́ць, -ашчу́, -асці́ш, -асці́ць; -асці́м, -асціце́, -асця́ць; -а́шчаны; зак., што.

Зрабіць больш частым.

У. абарачальнасць аўтобусаў.

У. рытм руху.

|| незак. учашча́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. учашчэ́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Паскара́льнік ’прыстасаванне для павелічэння руху, працэсу’ (ТСБМ). Калька з рус. ускоритель ’тс’. Да ско́ры (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

абцяка́льнік, ‑а, м.

Спец. Прыстасаванне, якое змяншае супраціўленне паветра пры руху.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

жгу́цікавыя, ‑ых.

Група прасцейшых арганізмаў, органамі руху ў якіх з’яўляюцца жгуцікі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

скарасцяме́р, ‑а, м.

Прылада для вымярэння скорасці (хуткасці) руху. Магнітны скарасцямер.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

скаўты́зм, ‑у, м.

Адна з форм буржуазнага дзіцячага і юнацкага руху.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

снегахо́д, ‑а, М ‑дзе, м.

Аўтамабіль, прызначаны для руху па снезе.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Курс ’напрамак руху, шлях’ (ТСБМ). Запазычана праз рускую мову з ням. Kurs (Шанскі, 2, 8, 455).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Прыцяцё́хацца (прыцяцёхыцца) ’стаміцца’ (Бяльк.). Відаць, да гукапераймальнага (імітатыўнага) цяцёх‑цяцёх (гл.), што перадае ўражанне замаруджанага руху.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)