бялі́цца

1. (пакрываць твар бяліламі) sich (weiß) schmínken

2. (адбельвацца) bléichen* vi (h, s)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

blanch

[blæntʃ]

1.

v.t.

1) бялі́ць, выбе́льваць (на со́нцы)

2) рабі́ць бле́дным, пазбаўля́ць ко́леру

Fear blanched her lips — Ад стра́ху ў яе́ зьбяле́лі ву́сны

3) бляншава́ць гаро́дніну

2.

v.i.

бялі́цца; блядне́ць; бля́кнуць

•

- blanch over

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)