бялі́цца

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, зваротны, 2-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. бялю́ся бе́лімся
2-я ас. бе́лішся бе́ліцеся
3-я ас. бе́ліцца бе́ляцца
Прошлы час
м. бялі́ўся бялі́ліся
ж. бялі́лася
н. бялі́лася
Загадны лад
2-я ас. бялі́ся бялі́цеся
Дзеепрыслоўе
цяп. час бе́лячыся

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

бялі́цца несов.

1. (покрывать своё лицо белилами) бели́ться;

2. страд. бели́ться; свежева́ться; очища́ться от коры́; см. бялі́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бялі́цца, бялюся, белішся, беліцца; незак.

1. Пакрываць сабе твар бяліламі (у 2 знач.).

2. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Станавіцца белым пад уздзеяннем спецыяльнай апрацоўкі; адбельвацца. Ды беляцца на беразе ракі.. Палотны зрэбныя і ручнікі. Танк.

3. Зал. да бяліць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бялі́цца

1. (пакрываць твар бяліламі) sich (weiß) schmínken

2. (адбельвацца) bléichen* vi (h, s)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

бялі́ць, бялю́, бе́ліш, бе́ліць; бе́лены; незак., што.

1. Пакрываць вапнай, мелам, робячы белым.

Б. печ.

2. Дасягаць белізны чаго-н. шляхам спецыяльнай апрацоўкі.

Б. палотны на сонцы.

3. Знімаць шкуру з забітай жывёліны, кару са ствала дрэва.

Б. авечку.

|| зак. вы́беліць, -лю, -ліш, -ліць; -лены (да 1 і 2 знач.), набялі́ць, -бялю́, -бе́ліш, -бе́ліць; -бе́лены (да 2 знач.) і пабялі́ць, -бялю́, -бе́ліш, -бе́ліць; -бе́лены (да 1 знач.); наз. пабе́лка, -і, ДМ -лцы, ж. (да 1 знач.).

|| звар. бялі́цца, бялю́ся, бе́лішся, бе́ліцца; зак. набялі́цца, -бялю́ся, -бе́лішся, -бе́ліцца (да 2 знач.).

|| наз. бяле́нне, -я, н.

|| прым. бялі́льны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бели́ться

1. (покрывать своё лицо белилами) бялі́цца;

2. страд. бялі́цца.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

bielić się

незак. бялець; бяліцца

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

пробе́ливаться

1. (отбеливаться) спец. адбе́львацца;

2. страд. выбе́львацца, бялі́цца; адбе́львацца; см. пробе́ливать.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

blanch

[blæntʃ]

1.

v.t.

1) бялі́ць, выбе́льваць (на со́нцы)

2) рабі́ць бле́дным, пазбаўля́ць ко́леру

Fear blanched her lips — Ад стра́ху ў яе́ зьбяле́лі ву́сны

3) бляншава́ць гаро́дніну

2.

v.i.

бялі́цца; блядне́ць; бля́кнуць

•

- blanch over

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)