Verbum

нос м.

1. анат. Náse f -, -n;

арлі́ны нос Ádlernase f;

гавары́ць у нос durch die Náse spréchen*; näseln;

2. (дзюба ў птушкі) Schnábel m -s, Schnäbel;

3. (карабля, самалёта і г. д.) Bug m -(e)s, Büge;

◊

пакі́нуць каго-н. з носам разм. j-n übertö́lpeln, préllen vt, zum Nárren hálten*;

заста́цца з носам разм. das Náchsehen háben, leer áusgehen*, únverrichteter Dínge ábziehen*;

паве́сіць нос (на кві́нту) разм. den Kopf hängen lássen*;

вадзі́ць за нос каго-н. разм. an der Náse herúmführen; násführen неаддз. vt;

задзіра́ць нос разм. die Náse hoch trágen*; hóchnäsig sein;

не ба́чыць дале́й за сво́й нос разм. nichts áußer der éigenen Násenspitze séhen*;

трыма́ць нос па ве́тры ≅ den Mántel nach dem Wínde hängen;

з-пад са́мага носа vor der Náse weg;

з носа pro Náse, pro Persón;

носа не пака́зваць sich nicht séhen lássen*;

пхаць [ты́каць] нос у што-н. séine Náse in etw. stécken, sich in etw. éinmischen;

ты́цнуць носам каго-н. у што-н. разм. j-n mit der Náse auf etw. (A) stóßen* [drücken];

падце́рці нос каму-н. j-n übertrúmpfen, j-n áusstechen*;

то́ркаць носам éinnicken vi