Verbum

цаля́ць

1. (трапляць) tréffen* vt;

2. (накіроўваць стрэл, удар) zíelen vi (у што-н. nach D);

цаля́ць са стрэ́льбы das Gewéhr ánlegen;

цаля́ць па кім-н. auf j-n zíelen, auf j-n ánlegen;

3. перан. (намагацца, імкнуцца) (áb)zíelen vi (куды-н. auf A); ándeuten vt, ánspielen vi (auf A) (намякаць)

спыні́ць, спыня́ць

1. stóppen vt, zum Stéhen [Stíllstand] bríngen*; ánhalten* vt (машыну); unterbréchen* vt (перарваць); éine Unterbréchung hervórrufen* (часова);

спыні́ць крывацёк das Blut stíllen;

2. (затрымаць) áufhalten* vt, ánhalten* vt, ábbremsen vt, zurückhalten* vt;

3. (засяродзіць) ríchten vt, lénken vt, konzentríeren vt;

спыні́ць по́гляд на кім-н. den Blick auf j-n (A) héften [ríchten]

страля́ць

1. schíeßen* vi, féuern vi (па кім-н, па чым-н. auf A);

страля́ць са стрэ́льбы mit dem Gewéhr schíeßen*;

страля́ць ва ўпор éinen Náhschuss ábgeben*;

2. безас. (пра боль) zúcken vi, réißen* vi;

у мяне страля́е ў ву́ху ich hábe Óhrenreißen;

◊

страля́ць вачы́ма äugeln; Áugen máchen, mit Blícken kokettíeren (какетнічаць)

звяза́цца

1. (устанавіць сувязь) sich in Verbíndung sétzen; in Verbíndung tréten*; Verbíndung áufnehmen*;

з ім мо́жна звяза́цца праз тэлефо́н er ist telefónisch zu erréichen;

2. разм. (уступіць у пэўныя стасункі з кім-н.) sich éinlassen* (mit D);

3. разм. (з чым-н.) sich (D) etw. áufhalsen, sich (D) etw. auf den Hals láden*

памылі́цца

1. sich írren (у кім-н., чым-н. in D);

ты памыля́ешся du irrst dich;

я магу́ памылі́цца ich kann mich írren;

я памылі́ўся ў ну́мары кватэ́ры ich hábe mich in der Wóhnungsnummer ge¦írrt;

2. (прыняць аднаго чалавека за другога) sich in der Persón írren; sich täuschen (у кім-н., чым-н. in D; у дачыненні да каго-н., чаго-н. über A);

няўжо́ я памылі́ўся ў табе́? hábe ich mich wírklich in dir getäuscht?; éinen Féhler máchen, sich verséhen* [vertún* – разм.] (пры чым-н. bei D);

я памылі́ўся пры падлі́ку ich habe mich verzählt [verréchnet];

я памылі́ўся ў гэтым пу́нкце in diesem Punkt hábe ich mich geírrt;

памылі́цца ў вазе́ sich mit dem Gewícht vertún*

пако́нчыць разм.

1. (з чым-н.) be¦énd(ig)en vt, ábschließen* vt, erlédigen vt, mit etw. (D) Schluss máchen; éinen Schlúss¦strich únter etw. (A) zíehen*;

з гэ́тым пако́нчана das ist vorbéi [ábgehakt];

2. (з кім-н. – забіць) erlédigen vt; j-n zur Strécke bríngen*;

пако́нчыць з сабо́й, пако́нчыць жыццё самагу́бствам sich (D) das Lében néhmen*, Sélbstmord begéhen*