áuftragen

* vt

1) даруча́ць

2) падава́ць на стол

3) нано́сіць

4) зно́шваць

◊ dick ~ — перабо́льшваць, згушча́ць фа́рбы

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

delegate

1. [ˈdelɪgət]

n.

дэлега́т -а m., дэлега́тка f.; прадстаўні́к -а́ m., прадстаўні́ца f.

2. [ˈdelɪgeɪt]

v.

1) пасыла́ць або́ прызнача́ць каго́ дэлега́там, дэлегава́ць

2) перадава́ць паўнамо́цтвы

3) даруча́ць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

übertrágen

*

I

vt

1) перано́сіць

2) перадава́ць, транслі́раваць

durch den Rúndfunk ~ — транслі́раваць па ра́дыё

3) усклада́ць (на каго-н.), даруча́ць (каму-н.)

4) пераклада́ць (на іншую мову)

in Musík ~ — перакла́сці на му́зыку

II

a перано́сны, фігура́льны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

ánweisen

* vt

1) ука́зваць, пака́зваць; настаўля́ць, інструкці́раваць

2) зага́дваць, даруча́ць

3) выдзяля́ць, адво́дзіць (каму-н. што-н.)

4) пераво́дзіць, рабі́ць (паштовы) пераво́д; адкрыва́ць крэды́т, асігнава́ць

5)

ich bin daráuf ángewiesen… — я вы́мушаны…

sie sind aufeinánder ángewiesen — яны́ зале́жаць адзі́н ад аднаго́

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

commission

[kəˈmɪʃən]

1.

n.

1) даручэ́ньне n.; паўнамо́цтва n., манда́т -у m.

2)

а) зага́д пра нада́ньне вайско́вага ра́нгу

б) нада́дзены ранг

to get a commission — атрыма́ць афіцэ́рскі ранг

to resign one’s commission — зво́льніцца з вайско́вае слу́жбы

3) камі́сія f., камітэ́т -у m.

4) камісі́йная пла́та

2.

v.t.

1) прызнача́ць на стано́вішча; дэлегава́ць; дава́ць паўнамо́цтвы

2) даруча́ць, дава́ць замо́ву (мастаку́ на карці́ну)

3) рыхтава́ць да дзе́яньня

•

- in commission

- out of commission

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

zúteilen

vt (D)

1) дава́ць, даруча́ць (што-н. каму-н.)

2) удзяля́ць, выдзяля́ць (што-н. каму-н.)

3) прысуджа́ць (што-н. каму-н.)

4) назнача́ць (каго-н. куды-н.)

5) прымацо́ўваць (каго-н. да каго-н.)

6) вайск. прыдава́ць (сілы, сродкі войскам); прыкамандзіро́ўваць (каго-н. да каго-н.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

charge

[tʃɑ:rdʒ]

1.

v.t.

1) зараджа́ць (гарма́ту, батарэ́ю)

2) даруча́ць; абавя́зваць

3) цані́ць; ацэ́ньваць

What do you charge for it? — Ко́лькі Вы за гэ́та про́сіце? Ко́лькі гэ́та кашту́е?

4) дава́ць указа́ньні; зага́дваць, патрабава́ць, вымага́ць; дамага́цца

He charged us to keep the plan secret — Ён загада́ў нам трыма́ць плян у сакрэ́це

5) Milit. напада́ць, атакава́ць

6)

а) запі́сваць у доўг

б) даваць на паве́р

Charge it please! — Калі́ ла́ска, на паве́р!

7) абвінава́чваць, вінава́ціць

to charge with murder — абвінава́ціць у забо́йстве

8) наладо́ўваць

2.

n.

1) зара́д -у m.; набо́й -ю m.

2)

а) зада́ньне n.; абавя́зак -ку m., адка́знасьць f.

to be in charge — быць адка́зным

б) цяжа́р -у m.

to be a charge on someone — быць цяжа́рам для каго́

3) зага́д -у m., прадпіса́ньне n.

4) дагля́д -у m., апе́ка f.

5) абвінава́чаньне n.

6) кошт -у m., выда́ткі pl.

7) Milit. ата́ка f.

•

- charge off

- charge oneself with

- charge up

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)