імжа́ка, ‑і, ДМ ‑жацы, ж.

Абл. Імгла, імжа. Ды і само неба, наскрозь прамоклае, то выбухала бурным дажджом, то прасейвала, як праз сіта, золкую імжаку. Лынькоў. Восеньскі дзень слязіўся агіднай імжакай. Сабаленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Міжэ́нь ’маленькі дождж’ (паўд.-усх., КЭС). Да мжэнь, імжа́ 1 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Мжэнь ’імжа’ (ветк., Мат. Гом.). Да імжы́ць (гл.). Аб суфіксе гл. Сцяцко, Афікс. наз., 38.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

sprinkle​1 [ˈsprɪŋkl] n.

1. пы́рсканне, апы́рскванне;

a sprinkle of rain дро́бны дождж, імжа́;

a sprinkle of snow лёгкі сняжо́к, паро́ша

2. афарбо́ўка пульверыза́тарам

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Морась ’імжа’ (Юрч.), чавус. морысь ’дробны дождж, імгла’ (Нар. сл., Бяльк.; ваўк., Сцяшк. Сл.). Да мараса́ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

drizzle

[ˈdrɪzəl]

1.

n.

імжа́, імжа́ка f.

2.

v.i.

імжэ́ць, імжы́ць, імглі́ць

3.

v.t.

пы́рскаць; крапі́ць; апы́рскваць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

Рось ’малы, драбнюткі дожджык, імгла, туман, імжа’ (Нас., Гарэц., Бяльк., Юрч. Вытв., Мат. Маг., Байк. і Некр.; рагач. Мат. Гом.; ПСл, ЛА, 2), ’раса’ (ПСл). Рус. паўд. рось ’імжа, імгла’, ’раса’. Утворана пры дапамозе суф. *‑ь (з адцягненым значэннем) ад раса́ (гл.), магчыма, пры ад’ідэацыі морась (гл.). Сюды ж ёлкыя рось ’імгла’ (чавус., ЛА, 2).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

імжы́ць, ‑жыць; незак.

Ісці, падаць, асядаць дробнымі каплямі (пра дождж). Надвор’е было асенняе: слаба імжыў дробны дождж. Нядзведскі. / у безас. ужыв. З раніцы зноў імжыла, і імжа паступова пераходзіла ў густы і порсткі дождж. Хадкевіч. Звечарэла. Перастала імжыць, аціхла, — не ўгледзелі калі. Пташнікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Мрак ’імжа’ (Ян.). У выніку кантамінацыі лоеў. мжак і мра́ка ’тс’. Не выключана магчымасць запазычання з рус. мовы, дзе мрак — ц.-слав. лексема з прасл. morkъ.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

жме́нька, ‑і, ДМ ‑ньцы; Р мн. ‑нек; ж.

Памянш. да жменя; невялікая жменя. Аднойчы Ліпка нават не вытрымала: заўзята паплявала ў малыя жменькі, як гэта робяць хлопчыкі, разагналася і пабегла. Брыль. Тут жменька нас — салдат марской пяхоты. Ляжым. Не спіцца. Ноч. Імжыць імжа. Налева мора, ўперадзе мяжа. Зарыцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)