запалане́ць, -ланю́, -ло́ніш, -ло́ніць; -ло́нены; зак.

1. каго-што. Узяць у палон; скарыць, пазбавіць незалежнасці.

З. народ.

З. сэрца дзяўчыны (перан.).

2. што. Заняць, запоўніць сабой якую-н. прастору.

Натоўп запаланіў увесь двор.

Трывога запаланіла ўсё нутро (перан.).

|| незак. запаланя́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

niewola

niewol|a

ж.

1. няволя, рабства;

2. палон;

wziąć kogo do ~i — узяць каго ў палон;

dostać się do ~i — трапіць у палон (няволю)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

captivity

[kæpˈtɪvəti]

n., pl. -ties

1) пало́н -у m.

2) палане́ньне, зьняво́леньне n.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

пало́ннік, ‑а, м.

Разм. Чалавек, які знаходзіцца ў палоне (у 1 знач.), узяты ў палон; палонны. Станцыя канчалася. .. Булякін здаў свайго палонніка дзяжурнаму салдату. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вірлі́ць, ‑ліць; незак.

Разм. Тое, што і віраваць (вірыць). Далёка ўнізе вірліла, пенілася рака. Лынькоў. Але жыццё Вірліць пайшло іначай І старадаўшчыну Забрала ў палон. Чарот.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

captivity [kæpˈtɪvəti] n. пало́н, няво́ля, жыццё ў няво́лі;

Some birds will not sing in captivity. Некаторыя птушкі не спяваюць у клетцы.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

перабе́жчык, ‑а, м.

Той, хто перайшоў на бок праціўніка і добраахвотна здаўся ў палон. А праз вечары тры, позняй ноччу, у штаб палка патруль даставіў перабежчыка. Барашка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

палане́нне н

1. (дзеянне) Gefángennehmen n -s;

2. (палон) Gefángenschaft f -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

палане́нне, ‑я, м.

1. Дзеянне паводле дзеясл. палаюць (у 1, 2 знач.).

2. Разм. Палон. А дзе ж той выхад? дзе збавенне З няволі цяжкай, з паланення? Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рэнега́цтва, ‑а, н.

Учынак, паводзіны рэнегата; здрада, адступніцтва. У другім вершы — пафаснае асуджэнне паэтам здрадніцтва, рэнегацтва тых, што забылі родны край, «адракліся, прадалі і аддалі ў палон». Лойка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)