завяшча́нне, -я, мн. -і, -яў, н.
Вусны або пісьмовы наказ, які змяшчае распараджэнні (пераважна аб маёмасці) на выпадак смерці.
Духоўнае з. (перан.: запавет нашчадкам, паслядоўнікам).
|| прым. завяшча́льны, -ая, -ае.
Завяшчальнае пісьмо.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
Old Testament [ˌəʊldˈtestəmənt] n. the Old Testament Стары́ Запаве́т
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
covenant [ˈkʌvənənt] n.
1. пагадне́нне, дамо́ва, дагаво́р
2. bibl. запаве́т, заве́т;
Books of the Old and the New Covenant Стары́ і Но́вы Запаве́т
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
testament [ˈtestəmənt] n.
1. relig. запаве́т;
the New/Old Testament Но́вы/Стары́ Запаве́т
2. завяшча́нне;
the last will and testament law апо́шняе завяшча́нне
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
New Testament
Но́вы Запаве́т
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Тастаме́нт ’завяшчанне’ (ТСБМ), тэстамэ́нт ’запавет’ (Яруш.), тэста́мэнт ’запавет, завяшчанне’ (Некр. і Байк., Ласт., Бяльк.), ст.-бел. тастаментъ, тастамэнтъ, тэстамэнтъ, дастаментъ ’завяшчанне’ (1484 г., КГС). Са ст.-польск. testament ’тс’, што з лац. testamentum ’тс’ (Карскі, 1, 180; Булыка, Лекс. запазыч., 77).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
New Testament [ˌnju:ˈtestəmənt] n. the New Testament Но́вы Запаве́т (другая частка Бібліі)
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
обетова́ние ср., уст., высок. запаве́т, -ту м., абяца́нне, -ння ср.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Заве́т ’запавет’. Рус. заве́т, укр. заві́т ’тс’, польск. дыял. zawiat ’заклад’, чэш. závěť, уст. závėt ’запавет’, славац. závet, славен. zavèt, серб.-харв. за́вет, балг. кніжн. завѐт, макед. завет ’тс’. Ст.-слав., ст.-рус. завѣтъ ’умова, клятва, запавет, загад’. Бязафіксны аддзеяслоўны назоўнік агульнаслав. характару ад дзеяслова zavětiti ’накладваць абавязак, абяцаць, загадваць’ < větiti ’ведаць’. Значэнне, а магчыма, і само слова замацаваліся, відаць, пад ст.-слав. уплывам (параўн. польск. семантыку і адсутнасць слова ў серб.-луж.). Словы таго ж кораня веча, савет (гл.). Шанскі, 2, З, 15–16; Фасмер, 1, 305; БЕР, 1, 574; Махэк₂, 687.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
N. T.
= Neues Testament – Новы Запавет
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)