Verbum

мятник

с.-х. мурог, род. мурагу муж.

мятный

мятны

мятущийся

прил. утрапёны

мяцежны

неспакойны

мятый

1) мяты

камечаны

памяты

пакамечаны

мятый пар тех. — мятая пара

2) (раздавленный) цісканы, душаны

цёрты, тоўчаны

паціснуты, падушаны

3) (замешенный) мешаны

4) (растоптанный) таптаны

патаптаны

5) (о льне, пеньке) цёрты

мяты

см. мять

мять

несовер.

1) мяць

(комкать) камячыць

мять бумагу — камячыць паперу

2) (давить) ціскаць, душыць

(разминать) церці, таўчы

мять ягоды — церці ягады

3) (месить) мясіць

мять глину — мясіць гліну

4) (топтать) таптаць

мять траву — таптаць траву

5) (лён, пеньку) церці, мяць

мяться

1) мяцца

(комкаться) камячыцца

(давиться) ціскацца

(разминаться) церціся

2) перен. (смущаться) бянтэжыцца, саромецца

(запинаться, сбиваться) муляцца

запінацца

3) страд. мяцца

камячыцца

ціскацца, душыцца

церціся, таўчыся

мясіцца

таптацца

см. мять

мяуканье

мяўканне, -ння ср., яўканне, -ння ср.

мяукать

несовер. мяўкаць, яўкаць

мяучить

несовер. мяўкаць

мяу-мяу

межд. мяў-мяў